O kadar üşeniyorum ki şuraya bile yazmaya. O yüzden günlerdir yazmıyorum. Her şeye küsüm amk. Her şeyde ben suçluyum. Bu niye böyle, çünkü ben, şu niye şöyle, çünkü ben. Çevremdeki herkes ebemi gibiyor, arkamdan vuruyor, sorun bende mi ? Çözemiyorum amk. Adam gibi yanımda olacak 1ini bulamıyorum, hissedemiyorum. Küçüklükten beri bu durum böyle, asla kendime ait hissettiğim 1 şey olmadı. Hiç 1 zaman derdimi açacak kadar kimseye yakın hissetmedim kendimi. Hep kendi kendime konuşurum, insanların hakkımda iyi düşündüğünü, beni övdüğünü düşünürüm. Çünkü öyle olduğunu düşünmek istiyorum. Ama öyle olmadığını bildiğim için kendi kurduğum ütopik bir düşüncenin içine gömülüyorum. Orada olmayı ve kalmayı seviyorum. Bu tarz düşünce ve konuşmaları kendi kendime yapınca sanki bir anda uykudan uyanmış gibi davranıp kendime hafif esprili 1 sesle kafayımı yedim ya diyorum recep ivedik 3'teki gibi. Sanki normal diğer insanlar gibi olduğumu kendime kanıtlamak içinmiş gibi. Bu dünya çok taktan 1 yer, kimsenin bilmediği şeyler oluyor düşünceme göre. Halimiz vaktimiz yerinde, para mutluluk getiriyor evet ama her dk her sn 1 şeyler çözülmüyor. Sorular cevapsız kalıyor. Bizim dertlerimiz çok küçük kalıyor bu soruların yanında. Ama yinede dert dert işte. Yine kendime verdiğim sözü tutmadım ve üşendiğim için kızılay çadırına gidip kök hücre bekleyen hastalar için 3 tüp kan vermedim. ilk boş kaldığım zamanda kendimi düşünmeden gidip bu işi çözmezsem namerdim ulan. Boş beleş 1 dünyada ne hayat kurtarsak kardır, iyidir. Küçük çocuklar ölmesin..