Ayakkabılarımı aldım ve dışarı çıktım ev sahibiyle karşılaştım tam kapıda, söze her zaman ki gibi başladı.
"evlat, sizi ne kadar idare edeceğimi bilemiyorum inan bana eğer 3 aylık kirayı alamazsam 1 hafta içinde çıkartmak zorundayım".
Tepkisiz kaldım bahane kalmamıştı.. Kafamı sallayıp işe doğru koyuldum işe vardığım zaman herkes grup halinde toplanmıştı garsondum sadece düğün salonunda .
Şef girdi söze.
"nibler biliyorsun dün dahilinde 4 gün geç kaldın.. Hayat zor affetmiyor insanı"
Yutkundum usulca anlamıştım..
"üzgünüm patronu ikna edemedim.."
Dışarı çıktım bir parka oturdum ya şimdi ne olacaktı sana güvenen insanı yüz üstü mü bırakacaktım..
Ağladım beyler o gün belki ilk defa içten ağladım stresli Bi zihinle eve doğru yürümeye başladım.