Uyandığımda Tekir de yanımdaydı. Akşam olmuş. Dedem koltuğunda oturmuş televizyon izliyordu. Bana göz ucuyla baktı ve geri televizyonuna döndü.

Tekir-“Babam asla mutlu olmayacak.”

b-“Olacak. Dedem çok güçlü biri.”

Baba-“Yine ne kendi kendine konuşuyorsun? Kalk da yemeğini ye. Biz yedik.” Dedi ve yerimden kalktım. Masaya oturdum ve annem de yemeğimi getirdi. Yemeye başladım. Yemek masası salondaydı. Dedemin gözlerinin içine bakıyorum. Ama o bana bakmamakta ısrar ediyor. Hüzünlü gibi. Tekir de yanıma çıktı ve:

Tekir-"Babamı nasıl mutlu edeceğiz?" Cevap vermedim. Bilmiyorum ki. Abim yanıma doğru gelmeye başladı. Yanıma doğru gelirken Tekir kulaklarını arkaya doğru yatırdı ve tıslar bir şekilde

Tekir-"Git buradan!" dedi. Abim duymadığından dolayı direk yanıma oturdu. Tekir daha da geri çekildi.

Abi-"Bu sefer de kedilerle mi konuşuyorsun?"

b-"Evet. Tekir burada ve sana gitmeni söylüyor."

Abi-"Hahaha. Kesin öyle söylüyordur. Çocukken yaptığım hatalardan dolayı onu kendimden soğuttum. Özür dilemek istesem de yanına yaklaşmama izin vermezdi. Ben de fazla umursamazdım. Ama öldüğünü duyunca... Bilmiyorum. Keşke ondan özür dileyebilseydim. Ölmeden önce kafasını okşamama izin verseydi. Ben... Ben ne anlatıyorum? Kimseye bu konuşmadan bahsetmiyorsun. Kafanı dağıtırım bak."

b-"Tekir seni affetmiş gibi duruyor abi. Şu an sana sırnaşıyor." Gerçekten de o kısa konuşmasından sonra Tekir abimin yanına gitti ve kafasını abimin üstüne sürtüp mırlamaya başladı. Ama abim hissetmiyor.

Abi-"Dalga geçme benle bak çakarım ağzına." dedi ve yanımdan kalkıp gitti. Tekir ani gidişinden biraz afallamış olsa da kendini toparladı ve sesi üzgün çıkıyordu:

Tekir-"Onu çoktan affetmiştim ama bana yaklaşmasından hep korkuyordum. Belki de yaşarken bir seferliğine izin vermeliydim." dedi ve dedemin sallanan koltuğuna gidip yattı. Ben de yemeğimi bitirdim ve annemin zoruyla tekrar yattım.