Öyle haklısın ki...
bir toplumun batışını yavaş yavaş izliyoruz. Kaynayan su da ki kurbağa misali herşeye alışıyoruz. Tek önemsediğimiz makyaj yapıp anıran ve nakafaka yiyen bi kadının hayatı yada bir futbolcunun ne yiyip ne içtiği... Dejenere olmak sadece bir cinse mensup değil. Toplumda ki her birey adeta içi çürümüş ağaçlara benziyor.

80 milyonluk bir insan kitlesi mutsuzluk ve umutsuzluk içerisinde. içinde bulunduğumuz her an bir algı bombardımanı yaşıyoruz. Diziler reklamlar internet herşey kimyamızı bozmak için bir nimet adeta. Okuma düzeyinin bu kadar düşük olduğu dar gelirin patlak verdiği bir ülkede nasıl bi karanlık olabileceğini siz düşünün. (bkz: 1984) veya (bkz: otomatik portakal) daki gözümüzü korkutan distopya aslında içinde bulunduğumuz durumdan daha iyi.
Toplum adeta içerden parçalanıyor. Bu çaresizlik içerisinde kaldığımız bir geleceğin tasviri...

Ya umutlar da birgun biterse ?
Bence umut etmekten insan olmaktan vazgeçmemek gerek.
Halbuki ne güzel di insana insan olduğu için değer vermek.
Sorunun temeli nedır diye sorduğumuz da.
Olay esnasında orada bulunan 10 kişinin kadına bir tampon dahi yapamayacak ilkyardim ı dahi bilmemesi. Ve hatta hepsinin ellerinin altında dokunmatık telefon varken.
Umarım bizden sonraki nesil bu dejenere olmuş kimlik ile YAŞAMaz. Ne internet ne tv nede başka mecrada insan olmanın gereksinimini özlemez.