Gerçekten aşık mı oldun acaba? Ben de aşığım ancak bu beni üzüyor. Gördüğüm, duyduğum her şeyde aklıma o geliyor. Onunla olamamamın acısını her an hissediyorum. Onu düşünürken kendimi takıntılı bir canavar gibi hissediyor ve kendime karşı büyük bir öfke, nefret duyuyorum. Kendime neden yaşıyorum dediğim zaman gözümde yalnızca o canlanıyor ve akıl sağlığımı sakızla bağlamış gibi hissediyorum. Sürekli olarak esniyor daha hızlı ve daha hızlı ve daha hızlı. Bir gün, koptuğunda ve aklımı kaçırdığımda ne yapacağımı tahmin edemiyorum. Emin olduğum tek şey ise onun mutlu olmasını istediğim. Bu yüzden eğer aklımı kaçırır ve ona açılırsam, reddedildiğim takdirde ona yük olmasını istemiyorum bunun. intihar edersem kendini suçlu hisseder. Bu yüzden tüm duygularımı en derinlere gömüp bir makine gibi yaşıyıp ölcem. Muhtemelen ölümüme yakın bir zamanda Tanrı benim bir ruhu hak etmediğime kanaat getiricek ve ne cennete ne de cehenneme gidemeden, kalbime gömdüğüm tüm duygular ile beraber yok olacağım. Kaderimin bu olduğuna eminim ve bunu düşünerek her gün ağlıyorum. O yüzden, lütfen anlatır mısın? Nasıl mutlu olabiliyorsun?