Evde bizimkilerle son kez vedalaştıktan sonra havaalanına sadece kuzenimin zütürmesini istedim. Bilirsiniz o vedalaşmalar sarılıp bırakamamalar , binene kadar ağlamalar vs. durumu daha da zorlaştırıyor. Kuzenle arabaya atlayıp Sabiha Gökçen havaalanına geldik onunla da girişte vedalaştım içeri girmesini istemedim. Gittim biletimi aldım uçağın geleceği perona geçtim bekliyorum ama nasıl bir bekleyiş bütün hayatım gözümün önünden geçiyor ulan dedim acaba gitmesem mi diye bile düşündüm o sırada ne yapıcaktım belki Allah’ın bile unuttuğu bir yerde elde tüfek sırtta üniforma kelle koltukta bütün hayatını geride bırakıp günleri saymak buna dayanmak için gerçekten çelikten bir sinir sistemi lazım.