internetcafecilik hikayem

chapter son !
arkadaşlar bu chapterı uzatıcam bi kac chapterın toplamı.. arkadaşlar artık ozamanlar izmirde adımın çıktığı andır. nerdeyse bi çok kişi beni görünce selam verir. tabi kolay deil kürtlerle başa çıkıp silahlı adamların üstüne yürüyüp sapıkları dövmek. ama çok yorulmuştum artık. başım beladan çıkmıyor bedenime ve kendime çok güveniyorum ama nereye kadar. artık o tefeci bini bile korkuyordu benden. ben daha bilmeden çok olaylar gelişiyordu. bi kaçtane kendini çete sanan bi kaç huur evladı bana takmış. nedeni yok.. bunlarda kürtler gibi dükkanı kesiyor. manitayı kesiyor. sonunda ben gene kartuş almaya giderken (artık yönümü deiştirmiştim) ıssız ama kürtlerin bulunmadığı bi mahalledeyim kartuşu aldım geri gidiyorum karşımda o bin kuruları var ama bunlar benim yaşlarımda 10 kisi yarısı benim kadar.. busefer içine doğru sıçmak nedir anladım işte... tmm ben dayak yiyecem belli ama ölme ihtimali var. kacmıyorumda üstüme geliyorlar. adımları hızlılaşıyo. birisi üstüme atıldığı gibi uçan tekme. (bu huurda süpermen heralde)neyse ondan kurtuldum. dierleri sopalarla geliyo. wuruyolar yıkılmıyom wuruyolar yıkılmıyom. ama gücüm kalmadı artık karşılık verecek. artık yerlerdeyim üstüme sopayla wuruyolar. kan revan içindeyim. bitane tekme bıçak yarama geliyor. acı içindeyim ölücem derken. sanki allah gönderdi. sanki bi melek eli gibi asker arkadaşım ahmet ve 3-4 arkadaşı bi kaçtanesini bende tanıyorum. geliş o geliş geldikleri gibi çocukları dövmekten benden kötü hale çevirdiler. ambulansı çağırdı ahmetin arkadaşlarından biri. ben komadayım gerçektende. sadece etrafımı izliyom konuşakacak gücüm dahi kalmadı.. ve sonrası malum ne veriyolarsa bu ambulans kısmısını hatırlamıyom narkozmu veriyolar napıyolar sonrasını hatırlamıyorum...