internetcafecilik hikayem

hastanedeyim. baya büyük yaralarım var hastaneden 1 ay çıkmadım.. internet cafedeki işlere babam baktı.ben iyileşmeyi 4 gözle istiyordum. ama bu olay bana büyük bi ders verdi. artık kavga istemiyordum kavga defteri kapanmıştı artık. bi kaç seven dışında bi karı yoktu bana. sevgilim 1 ay boyunca hergün geldi. oda yanlız bırakmadı. ama insanların nekadar deişebilceini söyliyicem. hastanede bi ay evdede 1 ay istirat. artık sevgilim sıkılmıstı. çık dışarı falan diyip zorluyordu. bütün gün evde kös kös oturmu falan. en sonunda benden ayrıldıgını duydum. nekadar çökebilirsinizki o durumda daha fazla. yaralarımdan daha çok acıtmıştı para karşılıgında bile satılmamak. neyse daha fazla kurcalamıcam sevgili olayını. eve hergün ziyaret için yalakalardan gelenler oluyordu. çünkü herkez korkmaya başlamıştı benden neler yapabilceimi herkez biliyordu. artık düşmanım yoktu. düşmanım dediğim kişiler artık selam vermeden geçmiyordu. hepsinin zütü 3,5 tu. arkadaşlar hikayeden ne çıkartıcaksınız biliyormusunuz: hiç bi zaman internet cafeciliğe soyunmayın. daha soyunamadan kıyafet üstü giberler..bu olaylardan sonra 2009.da internet cafeyi devrettim. hiç istemediğim çakkalcılık işine başladım. para yok ama kafam dingin. çok daha iyiydim böyle artık hayatım düzende. yeni bi kız arkadasım oldu görücü usulü annemlerin tanıstırdıgı. evlenmeyi düşünüyoruz. neyse burda satırlarımı sonluyorum ve internet cafeciliği kimseye tavsiye etmiyorum takmu var aq ok kib by size