bu başlıkta içimi döküyorum a q

okuyordum.
bi arkadaşım bi bak demişti.
zaten eskisi kadar da yazmıyorum. okumak iyi geliyor.

kendi payıma hayatı çok seviyorum. fazla din ve devlet işlerine bulaşmıyorum.
ama;
halime şükrediyorum.
hayat bu diyorum birçok olumsuzluğa ve kaybedilmişliklere.
her gelen gün yeni bir gün.
kendim ile hesaplaşmaları ya da kendimi suçlamayı bırakalı yıllar oldu.
hayatımdan çıkaralı;
keşke,
belki,
olsaydı.
gibi kavramları bir başka güzel. bu dünya.
çok mu kolay. elbet değil. insanız sonuç da gelişen teknolojinin bize sunduğu nimetler sayesinde iyice zayıf yaratıklara dönüyoruz. vucudumuz, kalbimiz, zihnimiz ve beynimiz zayıflıyor.
hep idda ettim.
hayat sokaklarda.
sokakda ki hayattan koptukca her türlü olumsuzluğa biraz daha savunmasız kalıyoruz galiba.
neyse;
galiba 5-6 yıl öncesiydi.
bir gariban adam beş yaşında kız evladı ile yolda yürürken. çocuk birden ağzı açık logarın içerisine düşüp kaybolmuştu. minik bedeni metrelerce uzak da çamurlar içerisinde bulunmuştu.
babası boşboş etrafa bakınıyordu.
logarın açık kapağının başında.
bir evlat. beş yaşında. yanakları ıssırlacak yaşta. göz bebeğin gibi çopten sakındığın evladın.
kayıp gidiyor.
ellerinin arasından.
bu sahne beni iyi yaralamaış. hiç gitmez gözümün önünden. çok çabuk unutuyoruz aslında.
ama;
ben unutamadım bu sahneyi. gazeteler, televizyonlar birkaç gün göstermişti.
unutuldu gitti.
ne yapar o adam.
eminim çektiği acı ne benim ne de senin acılarından daha az değildir.
bir de bu koceli depreminde bir yaşlı amcaya sormuşlardı;
coluk, çocuk ,gelin, torun herkes ölmüş bu amca kalmıştı bir tek.
- ben hayatın neresinden başlayacağım.
diye sormuştu. televizyon kameralarına.
hayat herşeye rağmen güzel.