0
ölüm dedim de aklıma geldi, askerde benim bir arkadaşım vardı adı da ismail, iso derdik biz ona, çok iyi biriydi fakat aşkta iyi olmak meziyet değildir... neyse bunun kız arkadaşı, bunun yokluğundan yararlanarak bundan çok daha çok kötü biriyle arkadaş olmuş, ismail'in yapamadığını ya da konduramadığı şeyleri bu velet yapmış, neyse velet bundan kötü ama tarzlı olan biriymiş, giyimiyle tarzıyla tam bir bin işte... iso'nun arkadaşı bunları bir kafede dudak dudağa görmüş, sarmaş dolaş falan işte... haber vermiş iso'ya, zütünü gibtiğimin iso'su da mal amk. harap etti kendini, günlerce yemek yemedi, ben de yazıcıydım, nöbet falan yazmadım ki buna bir delilik yapmasın.
fazla uzatmayayim, bu tipini gibtiğimin ismail'i bir gece saat 3 sularında uyanıp silahlığa gitmiş ve almış silahını şakağına dayamış ve çekmiş tetiği, silah sesine uyandım, bi koştum ki ismail kanlar içinde yerde... koduğumun salağı, ölmeyi becerememişti... acı içinde yerde kıvranıyordu, revire falan haber verdik... ambulans geldi işte, fakülteye kaldırdılar, çok sonra haber geldi; mermi alt çenesinden girip alt dişlerini parçalayarak çıkmış... 1 santim daha kaysa beyni dağılacakmış salağın...
böyle bir anı işte...
