bu da benim hikayem

#81

o an o kadar çok küfrediyordum ki kendime, o kadar nefret ediyordum ki kendimden biri beni tutupta kendine çevirince fark ettim adımı seslendiğini.

utku diyorum kaç defadır neden cevap vermiyorsun dedi biri sitemkar bir sesle.

o an orada kalp krizi geçirmediysem sanırım ömrüm boyunca kalp krizi geçirmem. denizdi lan bu! baya baya karşımda duruyordu ve benimle konuşuyordu ama ben konuştuğunu sadece dudağının hareket etmesinden tahmin ediyordum çünkü duymuyordum onu. o an çalışan tek duyu organım gözlerimdi çünkü neredeyse 1.5 aydır hasret olduğu görüntü şu an tam karşılarındaydı hemde tamamen kaybettiğimi düşündüğüm anda. bir şeyler anlatıyordu ve benim cevap vermem gerekiyordu biliyordum ama çok salakça bir tepki verdim ve denizi öptüm. başta o da verdiğim tepkiye şaşırdı çünkü karşılık vermedi neden sonra tek taraflı bir öpücük olmaktan çıktı bizimkisi, içimi tekrar rengarenk boyayan, kalbimin tekrar attığını hissetiren bir öpücüğe dönüştü. bırakmak istemedim o anı hiç, sonsuza kadar kollarımda kalsın sarılayım öpeyim istedim ama o çekti kendini geri ve;

dur nefessiz kaldım dedi gülümseyerek.

o gülümseme için ben dünyayı yerle bir ederdim, o kadar özlemiştim sarıldım sıkıca. dakikalar boyunca sarıldım, öyle kaldık ne hareket ettik ne bi şey yaptık. neden sonra deniz yine çekti kendini yüzüme baktı ve;

leş gibi ter kokuyorsun dedi yine gülümseyerek.

o an bir sinir boşalması yaşadım gülmeye başladım. yüz mimiklerim 1.5 ayın acısını çıkartmak istercesine dakikalar boyunca güldü, durduramadım. gözümden yaş gelene kadar güldüm, deniz o arada beni izledi hiç tepki vermeden ve sonra sarıldı bana. onun bana sarılmasıyla o gülümsemelerin yerini gözyaşlarım aldı ve yaptığım hatayı fark ettim. eğer deniz gitmekten vazgeçmeseydi ve ben onu kaybetseydim muhtemelen bir ben olmazdı şu an bundan da o kadar eminim. ağladığımı fark edince daha da sıkı sarıldı bana;

tamam geçti, buradayım bırakmıyorum seni dedi sevgi dolu bir sesle.
gitme diyebildim sadece, ömür boyu benimle kal ve hiç gitme..