oturdum ağlıyorum

sana bakınca kendimi görüyorum bir gün ağlayacağını biliosun ama yine vazgeçemiosun...

eşyalar toplanmış seninle birlikte
anılar saçılmış odaya her yere
sevdiğim o koku yok artık bu evde
sen
kıyıda köşede gülüşün kaybolmuş
ne olur terketme yalnızlık çok acı
bu renksiz dünyayı sevmiştik birlikte

sen kadınım

hatırla o günü karşıki sokakta
seni öptüğümü ilk defa hayatta
kollarımda benim ilkbahar sabahım
sen
sönmüş bak ışıklar ev nasıl karanlık
o ılık aydınlık yuvamız soğumuş
geceler bitmiyor ağlıyorum artık

sen kadınım

eşyalar toplanmış seninle birlikte
anılar saçılmış odaya her yere
sevdiğim o koku yok artık bu evde
sen
masamız köşede öylece duruyor
bardaklar boşalmış herbiri bir yerde
sanki hepsi hasret senin nefesine

sen kadınım

bana bıraktığın bütün bu hayatın
yaşanan aşkların değeri yok artık
ben sensiz olamam artık anlıyorum
sen
şimdi çok yalnızım
ne olur kal benimle o kapıyı kapat
elini ver bana
dışarda yalnız, yalnız üşüyorum