metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

içeri girdiğimde o dört duvar, bana hoyratça yumruk sallayan dört züppeden daha da ağır vurmuştu yumruklarını.. annem sandalyenin tepesinde, attığı yalandan dolayı yüzüme bakamaz bir biçimde ezilip büzülüp oturuyordu.. babam ise gözleri açık bir şekilde elini uzatmıştı bana... af diler gibiydi.. gözyaşlarım durmadan aktı.. aktı... hiç durmadı.. sessizce ayakta ağlıyordum..

babamın gözünden bir damla yaş süzüldü boynuna doğru.. aktı gitti... - babamın bir damla gözyaşına boğardım dünyayı.. seline kapılırdı gözyaşının dünya.. uğruna feda ederdim bu canı sorgulamaksızın...

konusmadı benimle.. zaten konusacak sesi çok uzaklara göç etmişti.. boğazımdaki ağrı hiç geçmedi.. hiç durmadı sancısı...

annem -"oğlum" diye seslendi ama nafile.. bir işaretimle sustu o fedakar ama günahkar kadın..