metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

elime geçen parayı kendi ellerimle hastaneye zütürüyodum.. bir kere daha kandırılmayı göze alamazdım.. gel zaman git zaman babam gözlerimin önünde eridi.. bitti..tükendi..

bir gün hastaneden gelen telefonla irkildi yüreğim.. arayan doktordu.. ağzından döküldü benim celladım olacak kelimeler.. doktor olacak o adam gözünü dikmişti babamın boğazına... gel görüşelim dediğinde anlamıştım işin ciddiyetini.. teslim olmamak için gittiysem de pes etti mantığım, senelerini tıp'a adamış sözde bilim addıbına..

devlet hastanesi olduğu için 2 hafta sonraya gün verdi.. benim miladım o gün oldu aslında.. "yaşamak direnmektir." sözünü hayatımın felsefesi olarak gören ben! , artık pes etmiştim çaresizce, elimden akıp giden umudu yitirirken...