sabah işe giderken çocukluğumla karşılatım

duygulandım... veletlik yıllarım geldi aklıma. o dediğin internetin olmadığı, cep telefonu nedir bilmediğimiz. mahalledeki arkadaşlarımızla oyunda kavga edip sonra sarıla sarıla, güle oynaya eve gidiş yolumuz...

ne kadar güzeldi. büyüdükçe acı bir tat bırakıyor hayat, çocukluktan kalan tatlı anıların yerine.
evlilik, maaşı alıp borç ödeme günleri, belki ilerde çocuklarına harçlık verme derdi... alayı çok boş hayat taktan.
çocukken tek derdimiz bigibletlerimizle yeni gün'de nerelere gidip neler yapacağımızdı. ailelerimizden gizli gizli kızacakları işlere karışır sonra da hiçbirşey olmamış gibi mahalleye dönüp evlerime gülerek tekrar dağılışımız. vay a.q @1 şu zor geçen üni. günlerim de en dokunaklı yerimden en güzel cümlelerle gibtin belamı. ne diyim sana şukular yetmez bu cümlelerine. etrafta ki insanların suratlarına baktıkça bende çocuk olup birden, acıyorum onlara. halen tek derdim arkadaşlarımla kimin bahçesine dalalım bugün hissiyatı var üzerimde. insanlar boş yaşıyor. tek dertleri ssk'ları. yolları yemekleri. tek dertleri daha lüks hayata kavuşmak. daha lüks hayata kavuşup borç yapmak. lüks hayatını sürdürebilme hayali ile borçlarını bitirmek için çabalamak. harap bitap düşmek. ve ölmek. çoğu uğrunda çabaladıkları lüks hayatı yaşayamadan ölüyor.

en güzeli taktan hayatı biraz sulandırıp ishalini çıkarmak. hayat boş...

saygılar panpa. içimden gelenlerle... içindekilerle hayatını taktan geçirmeme dileklerimle.