4 yıl

öğlen saati yaklaşınca ofisten çıktık, hastaneye yöneldik. Tam ameliyata girmek üzereyken yetişmiştik. erman ın yuzunden endişeli olduğu belli oluyordu. seslendim

- Erman!
- efendim.
- girdi mi?
- yok anastezide daha.
- ne kadar sürücekmiş?
- en az 2 saat.
- bekleriz sıkıntı yok yeterki iyi olsun.
- aynen.

zaman bana bile geçmek bilmezken kim bilir çocukcağızın babası ne durumdaydı. 2 saniye de bi saate bakıyordu. gözlerinden endişesini görebiliyordum. neslihan kahve alıp gelmişti.
hepimize verdi, yanıma oturdu. endişeli bekleyişin henuz 15 dakikası geçmişti, erman ayağa fırladı.

- daha ne kadar sürücek bu?
- daha 15 dakika oldu erman sakin ol
- olamam aga çocuğum orda olamam.
- bak dirençli olman lazım şu an diye omzundan bastırıp olduğu yere çökerttim. ama çok zordu bi baba için bu vaziyet.