4 yıl

yemek için çıktık evden, abimin suratından düşen bin parçaydı nolmuştu lan? anlatmıyordu da züt. yemek boyunca hiç konuşmadı. eve geldik, "abi bi gelsene odaya" dedim.

- hayrıdır abi?
- ya ne biliyim ya tak gibiyim
- nereye gittin bugun?
- gezdim dolandım işte.
- abi bana bari yapma?
- gittim dıbına koyim konakta oturdum çay içtim nolcak?
- marmaris'liye mi gittin?
- he dıbına koyim
- gelmedi mi?
- he aynen
- aradın açmadı?
- ya beni gibmek için mi geldin.
- sende buna üzüldün öyle mi?
- ya seko bi gibtirgit.
- üzüldüğün şeye bak ya, 2 gun takıldıgın karı telefonu açmıyor diye trip atıyorsun he.
- dıbına koyim ondan değil ya, bak bi karıyı bile dize getiremiyoz.
- ya ne alaka?
- çok alaka.
- tamam abi takıl sen böyle tribal. gidiyom ben salona.
- gel buraya gibik.
- he?
- arayım mı?
- ara. açarsa ağzına sıç ama.
- mantıklı.
- hadi geçtim salona ben.
- geliyom birazdan

nitekim geldiğinde yüzü gülüyordu. kız açamamış işi varmış isterse hemen görüşürmüş. hazırlanıp çıktı. sonra aradı.

- seko 33'teyiz isterseniz gelin sizde.
- canım hiçççç çekmiyo aga. bu cümleleri kurarken neslihan'la yatağa uzanmış tv izliyordum.
- ya gelin işte.
- abi çok yorgunum.
- biz mi gelelim tamam o zaman, belliydi kı kızı eve getirmek istiyordu.
- tamam biz, bizim evdeyiz. Annemlere gitme yanlışlıkla.
- tamam be.

yarım saate geldiler şarap almışlar. neslihan'ın ananesi gittikten sonra onun odasını abim için hazırlamıştık. geldiler direk odaya geçtiler zaten bende shortu t shirtü giyip öyle açtım kapıyı. başbaşa olunca evde giyinmek gibi bi adetim yok.