4 yıl

fabrika toplanmaya başlamış benim sınavlara gitmem gerekiyordu. izmir'den didim'e bi otobüs bileti aldım. yola çıktım. o yol hiç o kadar uzun gelmemişti bana olan biteni düşünme şansı vermişti tam 9 kez aradım neslihan'ı yolda yanıt yok. sinirden kafayı yemek üzereydim. ne yapıp ne edip ulaşmam lazımdı. otobüsten indim. hala ulaşamamıştım kafayı yemek üzereydim. sınavın verdiği alert beynimde küçük bi noktada kalmıştı. istanbul'a gitmem lazım ama para yok. yarağa yemiş vaziyetteydim beyler. sınav haftası neslihanla bi kere bile konuşmadık msjlarıma cevap yazmadı. en sonunda 1 hafta sonunda aradı,

- hayatım?
- aaa bi hayatın olduğu aklına gelmiş demek
- telefonumu aldı babam, haber veremedim.
- hiç mi telefon yok elinin altında, hem oha niye böyle birşey yaptı.
- senle görüşmemi istemiyorlar bu ara.
- nasıl ya?
- baya hayatım. görüşmüceksin dediler.
- sende buna uyuyosun öyle mi?
- yapabilcek çok bişeyim yok bebeğim.
- ahhh gelebilsem keşke.
- siz naptınız?
- toplanıyoruz.
- tamam hayatım arayacağım ben seni yine.
- tamam hayatım
- sınavların nasıl?
- iyi epey.
- seni seviyorum derken sesindeki titreklik belliydi. konuşmalarımız haftada 1e düşmüştü böyle. çok içim acıyordu anlatamam beyler. sınavlar bitti kendimi işe verdim. babam istanbulda bi ofis açmamız gerektiğine karar verdi. bu işlerin daha çabuk toplanmasına yardımcı olacaktı.