tam 1 yıl sonra

Bu kalbime adını kazıyan ve artık benim için tamamen öldüğünden emin olduğum melekle bir gün ankara soğuğunda ele ele yürürken tuhaf bir an yaşamıştım.
4. cadde idi ve onu evine bırakacaktım .gece saat 10 gibi caddede elele yürüyoruz ve keyfimiz yerinde. dolaşım sistemimiz bir miktar alkolle sarhoş ediyor beynimizi. birbirimize çok yakın hissediyoruz ve ankarının soğuğu umrumuzda değil, ellerimiz bir ya. fakat bu mutlu an birdenden bir dondu, ankaranın soğuğu içine işledi sanki o anın. elimi bıraktı birden melek. ve sadece yürümeye balşadık. ne oldu dedim,
-yok bir şey
dedi.
-neden elimi bıraktın
dedim.
-karşıdan babam geliyor dedi.

duyulduğu kadar liseli bir durum değil beyler. babasını görmüyordu. en son 10 yaşında görmüştü babasını ve biz yirmilerimizi çoktan geçmiştik.
benim de nutkum tutulmuştu.
-nerde
diyebildim sadece.
-karşıdan bize doğru geliyor.
dedi. caddede başkaları da olduğundan kim olduğunu kestiremedim ancak, melek bir iki dakika kaskatı oldu ve hiç konuşmadı. sonra sessizliği ben bozdum, yanımızdan geçip geçmediğini merak etmiştim.

-evet geçti.
dedi.

-neden konuşmadınız birbirinizi tanımadınız mı?
dedim.

melek onu tanımıştı ama babası onu tanımamıştı. çok tuhaf bir durum gibi gelmişti bu bana. anlamakta zorlanıyordum, benim ailem hala bir aradaydı, ancak ayrılıklar olsa bile o adam meleğin babası olur diye düşündüm. en azından konuşmaları gerekirdi. ancak melek bana;

-ben babamı 10 yaşında kaybettim. o günden beri beni görmek istemiyor, ailesini reddediyor, o karşıdan gelen adam fiziksel olarak babam olsa dahi, benim için bir yabancıdan ibaret.
dedi.

o sözleri düne kadar anlamamıştım, geçmişte ne olduysa olmuştur, bu gerçekleri değiştirmez. Biri, arada yaşanmışlıklar varken, bir başkasına nasıl tamamen yabancı olabilir? Bu imkansızdı o zamanlar benim için. Ancak dünkü trafik kazasında farkettim ki sözleri gerçekmiş. böyle olabiliyormuş, benim başıma da gelince anladım.

klagib laftır, her ayrılıktan sonra hazmedemeyenler, ya da gerçekten hazmedip sindirmiş olanlar açar cem babayı dinlemeye başlar nazımın kaleminden "bence artık sen de herkes gibisin" diye ama klişeler ve klagiblerin hakkını teslim etmek lazım, varmış doğruluk payı. cem babaya koşmadım ama ruhum mırıldanmaya başladı ilk sözlerini nazımın "gönlümle başbaşa düşündüm demin" diye, o çalışmadaki kıza birşeyler hissettiğimi farkettiğimde.

evet fiziksel olarak melek karşımdaydı ama bana bakıp el sallayan o değildi.