4 yıl

sabah abimle kahvaltı edip fabrikaya geçiyor tüm zamanımızı orda değerlendiriyorduk. kazanca oynuyorduk resmen. işler gerçekten tıkır tıkır girmişti yoluna bir süre ihaleli işe girmeme kararı aldık. bu haber en çok babamı sevindirmişti. güvende olduğumuzun kanıtıydı ona göre. teslimatlar zamanında oluyor. kar marjı yükseliyordu. reklamın iyisi kötüsü gerçekten yokmuş onu anladım fabrika yandıktan sonra işlerimiz katlandı resmen. geçmiş ait evrakların kopyaları, evde olduğu için, çok ta sıkıntı olmamıştı. herşey gayet normale dönüyordu. bi gün telefonum çaldı. arayan kayınpederdi.

- oğlum nasılsın?
- pardon tanıyamadım.
- ne demek tanıyamadım?
- beni oğulluktan reddetmiş bi ses geliyo ama emin değilim.
- babanla konuştum düzeltmişsiniz.
- evet topladık ama bu konu hakkında konuşmak istemiyorum.
- neyin atarı bu çocuk?
- bilmem, neslihan'la 6 gundur konuşamıyorum neden olabilir acaba?
- oğlum biz korktuk başına bir şey gelmesinden.
- ya ne olur geçelim bunları başımıza ilk defa böyle birşey gelmiyor.
- tamam şöyle ikna edeyim seni o zaman yarın yanına gönderiyorum neslihanı.
- tamam kaçta?
- 2de.
tamam hoşçakalın.

artık anlamıştım ailesi resmen para için tutuyordu beni.