4 yıl

hemen aradım neslihan'ı.

- yarın geliyormuşsun hayatım.
- evet bebeğim çok mutluyum.
- gel bebeğimde kavuşayım sana
- sanki ilk defa gelir gibi heycanlıyım hayatım.
- bende aynı hayattım, aynı evi kiralıyorum gene.
- mecbur değilsin evde de kalırız bebeğim.
- yok olmaz zor
- sen nasıl istersen hayatım.

babamla konuşup onayı aldım, gidip evi ayarladım. Hazırdı herşey. ertesi gün hatunum gelecekti. heycanlıydım. annem yemek yaparken dedim neslihan gelecek diye kadıncağız bi şaşırdı.

- nasıl yani?
- baya aradı kayınpede yarın gönderiyom dedi.
- ilginç
- bence de yarın konuşcam hepsini zaten
- bence kıza yüklenme oğlum o kadar ailesinin söylediklerini yapmaya mecbur sonuçta.

annem haklıydı onların dediğini yapmak zorundaydı. çok fazla yapabileceği birşey yoktu. akşam yemekte abime dedim artık yine kendi evimizde oturucaz diye,

- hayırdır lan?
- neslihan geliyor yarın.
- oha.
- valla
- olum bu adam bu kızın elinden telefonunu bile almadı mı senle görüşmesin diye?
- evet
- ee şimdi noldu?
- bilmiyom valla o aradı
- e hadi bakalım.

o gece uyku uyayamamıştım. bi ara daldığımda rüyamda fabrikanın yine yandığını gördüm. irkilerek uyandım.