4 yıl

durmadı yanına kadar yanaştım, dikizler değmek üzereydi birbirine, biraz daha yüklenip önüne geçtim. alamadığım bi hıncım vardı bu sefer benimdi amk. önünde frenleyip tekrar sola kaydım sag ön kapım burnuyla aynı hizadaydı biraz daha kırınca önüne durdu zaten.

- napıyorsun öldürücen bizi huur çocuğu diye bağırırken ben elimde baston kilidi ona doğru yürümeye başladım.
- ananı gibicem senin bak bu plakaya tanıdın mı?
- her yendiğimi tanısaydım ohhoooo
- huur çocuğu senin yüzünden yüzlerce dikiş iziyle yaşıyorum ben
geri geri gitmeye başladı ama abim yakalamıştı zaten.

- bak dıbına kodugumun evladı, bu izlerin hepsini zütüne sokucam senin derken pantolonumu açmış kasıgımdaki 170 dikiş izini gösterdim.
- ben böyle olsun istememiştim.
- önce senden mi başlayım yoksa arabandan mı deyip ön cama baston kilidiyle vurdum. benim arabamın camı da böyle patlamıştı, deyip fara vurdum. benim bi tanecik gözbebeği arabamında farı böyle patlamıştı. artık eli ayağa titriyordu bebenin. çünkü arabamın başına gelenlerin aynı sırası ona da gelecekti.

- yalvarırım yapma, hırsıma yenik düştüm kulun kölen olayım yapma.
- yalvarma lan, yapacam ne dersen de yapacam.

o anda babamda eve dönüyormuş yol kenarında bizi görmüş. bi acı fren sesi oldu bi döndüm babam. ama sinirden umrumda değildi, arabaya vurdukça vuruyordum.

babam: lan
abim: baba bırak
babam: parçalıyo lan elalemin arabasını.
abim: bu ona kaza yaptıran bin.
babam: ulan maganda mısınız siz? diye bi tuttu yakamdan
ben: baba bırak allah aşkına bırak
babam: ulan neyine bırakıyım dur bi bak şu arabanın haline yamulmayan yeri kalmış mı?

ben bi durup baktıktan sonra harbiden yoktu lan, sıra çocuğa gelmişti. ama babam vardı.

- seni bulucam dıbına koduğum evladı, nereye kaçarsan kaç.
- bak hala konuşuyor ya bin şu arabaya deyip kendi arabasına bindirdi. abime de benim arabayı alıp eve gelmesini söyledi.