0
bende itiraf gibi anı gibi bişey yaziyim izninizle
üniversiteye yeni başladığım zamanlardır. kyk da kalıyordum. ağır başlı efendi bir kişiliğim vardır kendim gibi bir kaç arkadaş bulmuştum takılıyordum. lise yıllarında ülkücü arkadaşlarım vardı. bende hep merak ediyordum bunlar ne diye. derken bir kaç hafta içinde yanımdaki arkadaşlarımla beraber kendimizi ülkücülerin arasında bulmuştuk. sevmişlerdi bizi bi saygısızlığımız yoktu. gel zaman git zaman davanın inceliklerini toplum içinde nasıl davranmamız gerektiğini iyice öğrenmiştik. geceler boyunca vatan millet muhabbetleri ediyorduk. okulda konsey odasından çıkmaz hale gelmiştik. şehit olduğunda ağlıyorduk, içki içmiyorduk , olabildiğince az küfür ediyorduk. yani davayı resmen yaşıyorduk. 1 sene sonra falan artık abilerimiz gitmiş ve söz bize kalmıştı. yeni çocukları davaya çekmeye çalışıyorduk. günler güzeldi.
ta ki sadecee bir kukla olduğumu anlayıncaya kadar
evet kukla olduğumuzu. ocağın üst düzey yönetiminin kuklası. bu beni boşluğa düşürmüştü resmen. uzaklaştım onlardan derslerime yoğunlaşıcağım falan dedim. artık uzaktan izliyordum. aslında yurdun içinde 19-21 yaşlarındaki çocukların takım elbiseyle dolaşıp sert bakışlar atıp sigara içmeleri artık komiğime gidiyordu. bu arada içki ve esrar içmeye yeniden başlamıştım. iyice koptum yani. şuanda bana bıraktıkları tek şey zina yapmıyorum. hatta hiç yapmadım. ferre bile pek izlemem.
pişmanlığım mı , keşke kendim olsaydım zamanında bunlarla uğraşmasaydım. üniversitedeki en güzel günlerim boş işler uğruna gitti. sınıftan arkadaşlarım mezun oldu. ben hala okuyorum. bu da böyle abi anımdır işte...
