4 yıl

dönüş günü geldi çattı, hazırdık ikimmizde bagaja yükledik eşyaları arkamızdan sular döküldü. yoldayken uyudu, hafif müzik açtım. hiç giblemiyor gibiydi beni. nitekim sonra uyandı ve dedi ki;

- annemlere bırakır mısın beni?
- niye noldu?
- orda kalmak istiyorum.
- neden ki hayatım?
- özledim.
- peki sen bilirsin.

bu özel şöför muamelesi hiç hoşuma gitmemişti söyleseydi bende hiç izmir'den dönmezdim amk. neyse vardık lanet kente bıraktım onu annelerine gel yemek yiyelim muhabetti oldu ben eve geçeciğimi söyledim. işler birikmiş halletmek lazımdı. eve geldim işin başına oturdum. abim aradı.

- naber lan gibik aramadın vardım diye?
- he aklımdan çıkmış kusura bakma.
- ne o la sesin durgun.
- nesli yi ailesine bıraktım.
- naptın lan kıza?
- bişey yapmadım, kendi öyle istedi.
- allah allah
- valla.
- e neyse bi daha eve gelmez o zaman ben sana diyim.
- yok artık daha neler?
- abim dediydi dersin bak.
- aman abi ağzından yel alsın.
- ya inşallah bişey olmaz ama ayrılık çanları bunlar haberin olsun.
- tamam
- hadi görüşürüz.
- hadi bye.

neslihan'ı aradım.

- hayatım ne zaman geleceksin.
- yarın olur.
- kesin mi?
- evet hayatım niye şaşırdın.
- ne bileyim.

bi gariplik sezmiştim ama ya hadi bakalım.