4 yıl

sabah neslihansız uyanmıştım üstümü giydim dışarı çıktım evin hemen 1 sokak yukarısında börekçi var, kahvaltı edip ofise geçtim. neslihan ı aramak aklımın ucundan geçmedi artık ofise gelmeyeceğinden de emindim. akşam eve giderken yemeğimi yer öyle giderim diye düşünüyordum. kapı çaldı. gelen neslihan'dı yüzde yüz bu saatte kim gelecekti ki başka?
kapıyı seda açtı(bu arada sekreter almıştık ofise seda idi adı.) bi dakia dediğini duydum yani neslihan değildi gelen. kayınpedermiş buyur ettim.

- oğlum!
- buyrun amcabey(adıyla ve bey olarak hitap ettim) yüzü beyazladı herifin.
- artık neslihan senle kalmayacak.
- farkındayım.
- ofise de gelmeyecek.
- bugün onu da farkettim.
- karşıya geçmesine de sıcak bakmıyoruz.
- yok artık daha neler?
- itiraz edersen neslihan'ı hiç göremezsin.
- tehdite başladık hadi bakalım.

artık sonun başlangıcına girmek üzere olan bi ilişkinin temel yıkma çalışmaları başlamış gibi duruyordu. bile bile göre göre ben yok saymaya çalışıyordum.