4 yıl

hava alanına vardığımızda bir felaket bekliyordum resmen, ama gelen sadece annesi ve babasıydı. ben gitmedim zaten araba da bekledim. abim gitti aldı geldi. bindiler arabaya dikize bile bakmıyorum. bastım gidiyorum. çıt yok arabada. otobana girdik bastıkça basıyorum. arkadan amcabey'in sesi geldi;

- en iyi çözümün kaza olduğunu mu düşünüyorsun? tan lafı sokacaktım abim atladı
- merak etmeyin yarım saat sonra evdeyiz. gözünü bağlasam gider seko.
- ölmeyelim de. diye bi sızlanma geldi. delirdim tabi, hafif bi ipnelikle zütü hafif bi sola attırdım. abim dirseğime vurdu. topladım. yeterince korkmuşlardı zaten. eve geldik ben önden ıslık çala çala çıktım. anneme seslendim geldi seninkiler diye.

- nesliiiiii
- efendim hayatımmmm
- dışarı çıkalım mı?
- olur bebeğim. ne zaman?
- şimdi diyorum.
- e misafirimiz var dedi. gülerek dalga geçer gibi.
- bize mi gelmişler gidelim hadi dememle gözlerim dedemin bakışlarına takıldı. sonra çıkarız aşkım diyerek düzelttim. savaşa girdiysek kaçmayacaktık.