4 yıl

tam yattım kapı çaldı, söve söve kapıya yöneldim açtım baktım neslihan geldi içeri,

- hoşgeldin.
- bizimkiler bilmiyor geldiğimi.
- heh anlat şu meseleyi
- ya anlatcak bişey yok cok baskı yaptılar ayrıldık dedim bende.
- bi zorluğa da göğüs gersen.
- sana anlatanda kabahat zaten.
- haklıymışsın modu yapma bana!
- bağarma.
- bağartırma hep aynı şeyi yapıyorsun bi kere sırtını dön şu ailene artık.
- evlendikte dönmedim deme.
- ya bırak allah aşkına evlensek farklı mı olcak?
- hep kaç sen zaten.
- ben senin için ailemi herşeyi bırakıp istanbula yerleştim bana kaçmaktan bahsetme!
baktım üstünü giyiyor.
- nereye gidiyorsun?
- eve nereywe olcak?
- otur şuraya neslihan.
- oturmazsam nolcak?
- otur dedim. sesim iyice yükseliyordu.
- otur deyince oturtabilceğin köpeğin değilim ben senin.
- neslihan oturur musun?
- hayır gidiyorum ben.
çizmelerini giyiyordu ben salonda kapıyı gören yerde oturuyordum.
- o kapıdan çıkarsan bi daha gelemezsin. ağzımı gibeyim keşke demeseydim.
- gelcek olan yok zaten dedi. kapının çarpması iliklerime kadar doldu. kafayı kaldırıp bakmadım bile. mesaj geldi.

"sana hiç bi zaman bi kinim olmayacak seni gerçekten çok sevdim.

hoşçakal."