bir kaza ve sonrası

Ambulanstayız. Bacak oluk oluk kanamaya devam. O anda aklıma gelen "ölüme terketmeyecek" dostları arıyorum cepten. Kemiği görebiliyorum bembeyaz bana bakıyor. Ve hastane. Asıl şenlik şimdi başlıyor.

Sedyedeyim. Yatıyorum. Omurgada kırık riski taşıdığım için Kaşık dedikleri alüminyum taşıyıcıdan ayıramıyorlar ve sırtımın altında onunla sedyede yatıyorum. Sanki doktor yoktur mavi önlüklü temizlikçi hastabakıcı bişeyci bıyıklı dayılar bir oraya bir buraya ittirip duruyor beni. Belli uykusundan yeni uyanmış şirret nalet kadıncağız geliyor yanıma. Saçı bir tarafta başı bir tarafta uyurken salyası akmış ağzının kenarında kurumuş. Hareketlerinden tedirginim bu kadının belli ki delisi veya cahili hastanenin. Sağ elini kaldırıp sağ bacağıma doğru bir hareket yapıyor. Elinde ki dosyayı deriden fortlamış kemiğin üstüne bıraktı... Anam anam bayılacam acıdan "canım yapma bak orası kırık" diyiverdim. Bir anda parladı deli kadın ... "Bana doktor hanım veya bilmemkim hanım diye hitab edebilirsin öyle canım cicim yok burada" ... Bastım kalayı tabi ... çektir oldu gitti ... Teksas şerifi ya kuralları o koyuyor. Bacak tekrar kanamaya başlıyor.

Saat 12 oldu birinci saat doldu. Hala kaşık dedikleri alüminyumun üzerinde yatıyorum. Kanka geldi buldu beni acilde.

--spoiler--
Hastanın notu: Tanıdık yüz görmek gerçekten önemli yanlız bırakmayın kimseyi.
--spoiler--

devamı gelecek >>>