bıçak ve yara

** Sadece çocukken güler insan, diğerleri palavra. "Çünkü insan büyüdükçe komikliklere değil, acılara gülmeyi öğrenir aslında".
kagızmanlıyım köyde büyüdüm ilk okulu taşımalı egitim le yakındaki nispeten daha büyük olan köydeki okulda okudum.
çogunluk gibi bizde hayavancılık yaparak geçinmeye çalışıyorduk. çocuklugum çok güzel geçti köydeki bütün çocuklar bilya oynar, çaglaya dalmaya giderdik.
en sevdiğimde yan evin bahçesindeki iğde agacına dalmaktı çok büyük iğdeleri vardı.7 yaşındaydım o zamanlar
hasan diye bir arkadaşım vardı şimdi savcı oldu kendisi dedesinin cebinden çaldıgı sigaraları getiridi bize. kimse görmesin diye gibtir edilmiş bir yerde ki tarlaya
kadar yürüyerek gider en kuytu yeri bulur oturup siğara içerdik sigara dediğimde bafra. evet 7 yaşında içtim ilk sıgarayı bizim oralarda çocuklar kendi başına büyür yol göstereni yoktur.
büyükler işiyle perişandır çünkü yaşamak zordur bu şehirde kadınlar tezek yapar kasnaklarla sonra buldukları duvarın üstüne koyup kuruturlar
kibrit çöpü bile degerlidir burada köyde büyüyen varsa aranızda bilir çocukken köy güzeldir. okula giderken çogumuzun önlüğü yoktu, benimde .olanlara imrenirdik
kıskanırdık, bir önlüğü kıskanmak şimdi garip geliyor. ayagımızda kara lastikler içinde kat kat giydigimiz çoraplar karda buzda gidip geliyoruz okula.
okul da iki sınıf var iki ögretmen var karı koca biri müdür biri müdür yardımcısı toplam iki sınıf var. aynı sınıfta 1. 2. 3. sınıflar diger sınıfta 4. 5. sınıflar var
şimdi bakıyorumda özel okullara giden koleje giden kaç paraya özel ders lan evinde tablet bilğisayarı olan cep telefonu olan çocuklar var bizim olmadı
pastel boyamız bile olmadı. şimdi size egitim sistemimizden bir kesit anlatacagım: ben sınıfta birlerin oldugu sırada otururdum dogal olarak. okuma yazmayı ilk ben ögrendim sınıfta
hocada beni birlerin oturdugu sıradan aldı hemen yandaki sıraya yani ikilerin oturdugu sıraya geçirdi evet 2.sınıfa geçmiştim aynı sınıfta olmama ragmen...
işte size egitmde fırsat eşitliği...
okulda ögle aralarında o köyde oturan arkadaşların evine giderdik yemek yemeye. hiç unutmamam o günleri herkes iyi arkadaştı. anneleri okadar işin gücün arasında birde yemek yapardı bize
her gün başka bir arkadaşın evine giderdim ayıp olmasın diye. azcık yerdim, karnımı hiç tam doyurdugumu hatırlamıyorum çocuk aklım la böyle yapardım görgüsüz gibi olmayayım diye.
bunca yokluğa ragmen ilk okuldaki ilk yılım ğüzel geçti şimdi arkadşlar nerede bilmem. onca zaman geçti. herşey çok anlamlı ve güzeldi çok sevdiğim bir müzisyenin dediği gibi
Para hayatı satın alamaz.