yazları sevmiyorum

makarna yapayım diyor, kabul ediyorum, mutlu görünüyor en azından o durumda bile, öyle olunca ben de biraz seviniyorum tabi. fiyonk makarna yapmıs,ohh en sevdigimden, ama bilmiyor o cok sevdigimi. nereden bilecek.
makarnasıyla, sosuyla,yoğurduyla yiyoruz, unutmusuz olanları. ama ya yemek bitince tekrar hatırlatmıyacak mıydı gecmisimizi, o gün hatırlamadık, belli etmedik. zaten yemeği yedikten sonra, bulasıkları yıkama derdine düşmüştüm, bi de ona mı yıkatıcaktım 2-3 tabak şeyi. ben onu yaparken,o da beni izliyordu sanırım, kafamı kaldırıp bakamadım bile, cünkü yine bürümüştü o utangac, cekingen halim. artık uzun degildi 180lik sevilay abla, eskiden yüreği gibi kocaman biri sanardım onu, meğer ben daha kocaman olmusum 23 oldugumda. ondan uzundum artık, ondan güclü. roller degişmişti artık. bunu ayagı kalkıp yanıma geldiğinde hissettim, artık üstündüm ondan fiziksel olarak, 32 yasındaki sevilaydan. uzundu ama öyle solak insanlar gibi, kazma degildi afedersiniz. elini kolunu koyucak yer aramıyordu yani. vücudu rahattı, tasıyabiliyordu, yabancı durmuyordu vücudunda. bana göre hatta ufacık, minyon bi kızın tasıdıgı vücutla esdeğerdi, aynı esneklikte, aynı durustaydı. sağ elimle, dirsegim arasındaki o kısmı tuttu sol eliyle, iyi ki varsın dedi. cok samimiydi, kafamı eğdim, cekindim yine. ve yine utandın mı yaa diyerek eliyle sacımı karıstırdı, ufak cocuk sever gibi, güldü saatler önce yasadıgı seyleri unutarak...