ağlıyorum üzüntüden dertleşecek adam lazım

bir ay sonra akıcı derecede ingilizce çince japonca bilen çinin en iyi çince öğreten okulundan mezun olan biri olucam . annemin oğlu dünyanın en zor 1. ve 2. dilini ve ingilizce bilen türkiyenin sayılı kişilerinden olacak o bile annem için yeter. ama hiçbir zaman diğerleri gibi olamıycam yeni tanıştığım biriyle ne konuşacağımı bile bilmiyorum hareketlerim çocuk gibi ses tonum bile ürkek kız gibi bu saatten sonra ne hayalimin gerçekleşeceğine inanıyorum ne bi sporda başarılı olabileceğime nede yalnızlıktan kurtulabileceğime

bu soruya yanıt bulmazsam kafayı yicem :

kaderi gibtir edip hemen taekwondo ya yazılıp hayalimi mi gerçekleştireyim yoksa kesin yine ameliyat denk gelir diye kaderken korkup bırakayım mı?

arkadaşım olması için gece gündüz çabalayayım mı (okumadığım kişisel gelişme kitabı kalmadı arkadaş olmakla ilgili) yoksa kaderimi kabullenip yalnız olmaya alışayım mı