yarın kıyamet kopsa ne yaparsınız

alabarrak destanı

küçüktüm ufacıktım
top oynadım acıktım
aniden bir şey oldu
barrağıma güç doldu
kamışa su yürüdü
gözümü dam bürüdü
yaklaştım bir kadına
nazar ettim ddıbına
koşarak kaçtı benden
ben de koştum peşinden
baktım domalmış durur
kâseye şaplak vurur
barrağımı tutarak
kâseye yaptım atak
fakat vazgeçti birden
uzaklaştı fikimden
benim anlamadığım
nerede yanıldığım
i̇stemiyorsa barrak
ne ister domalarak
birden çalıştı kafam
anlasana be adam
fiki tekrar dikelttim
köte doğru yönelttim
ucu bile değmeden
yine kaçtı önümden
ne kadar istesem de
sokamadım kötten de
fikim elimde kaldım
düşüncelere daldım
bu kadın pek acayip
vermez kendi isteyip
dam köt fikfikletmiyor
hiç mi barrak yemiyor
bari dedim yalasa
dili fike dolasa
bu hoş beklenti ile
tutup fiki elimle
i̇yce yanaştım ona
doğrulttum suratına
fiki yakın görünce
düştü büyük dehşete
fırladı kaçtı ordan
bakakaldım ardından
soramadım adını
fikemedim ddıbını
tutamadım memeden
yiyemedim lüleden
o gün bu gün barrağım
zonklar onu ararım
fikim her daim kaya
bakıyor hep semâya
sanırsın çatlayacak
paşşaklar patlayacak
memo artık otuzbir
çekerek yaşıyacak
ateşin söndürmezse
dünyayı domaltacak...