henüz çoçuktuk

hiç bir şeyden haberdar değildik. ne internet ne de ferre.

birazda büyüyünce çirkinleşiyor insan. sabahtan akşama kadar top koştururduk. taşlardan yaptığımız direklerle.

sabah mavi vs. siyah önlükle okula giderdik. tabi kafamızda öğretmenin verdiği ödev. keşke şimdide tek sıkıntımız o hayat bilgisi ödevi olsa...

hayat işte ! yaş ilerliyorgünler ne çabuk geçiyor. sokak ortasında oynadığımız misket ve bundan çıkan kavgalar. o kavgalar ki ! ne masumane kavgalardır. bilmezdik kavgalar sonucu insanların birbirini öldürdüğünü...

top oynamaktan kir çamur olmuş kıyafetler ve eve gidince annemizin fırçası. keşke tek derdimiz o fırça olsa... hayatın fırçası daha ağır koyuyo be çocuk.

ve gün bitiminde akşam ezanında eve dönme alışkanlığı. ezan vakti geçtiğinde içinde beliren huzursuzluk. keşke tek huzursuzluğumuz o olsa

seneler geçtikçe üzülüyor insanadı pişmanlık mı? yoksa yapamadıklarımızın içimizde kalan ukdesi mi? çocukken bu kaygılar yok tabi...

ve taso oynardık. yok benim cipsimden blastois çıktı diye hava atardık. o tasoları ütüldüğümüzde kafamıza takılır o gün rahat uyuyamazdık. ertesi gün en tatlı intikamı almak için. eski cipslerin tadı yok artık...

sevgili karı kız yok hayatımızda aşk ihtiras aldatma ve aldatılma yok sadece oyunda yapmaya çalıştığımız hile ve anlaşılınca arbedeyle sonuçlanan masum hileler.

o çocuk yok artık. gitgide takvimler tükeniyor. yıllar geçiyoryılların verdiği yorgunluk ve karamsarlık hissine ağır koyuyor adama.

çocukluğum sana sesleniyorum günlerini iyi yaşa. vesselam.