sıçtınız hikayenin içine huur çocukları züt verenler

bugünlük yeter yeni arkadaşlarımla buluşmaya gidiyorum yarın gelirim

insanlar her zaman ki gibi yine bana bakıyordu, "siz gerçek değilsiniz !" diye avazım çıktığı kadar bağırdım yanımda ki arkadaşlarıma bakınca hepsi tamamen ortadan kayboldu "ne ? nasıl ? neredesiniz ?" herkez bana gülmeye başladı yoksa ben gerçekten şizofren miydim ? doktorun dedikleri tamamen doğru mu

gizem le eve geldiğimde o amca yeniden masada oturuyordu, ben sinire dönmüştüm "neden burada ha neden" sakin ol dedi o amca doktor olduğunu bana tanıttı annemi içeri yollayıp benle biraz konuştu uzatırken kelimeleri şizofren hastalığı olduğunu anladım ve o bölgeden gizemle beraber kaçtım her zaman ki yerde arkadaşlarımıda çağırıp buluştuk

@20 ister inan ister inanma gibimde mi huur çocuğu ?

"olur ben yemekler yaparım" tamam o zaman yarın çağırıyorum dedim, o gece hiç uyuyamadım zaten arkadaşlarımla tanıştıktan sonra heycandan bile uyumuyordum kız arkadaşım bizim eve gelince o gün hiç uyuyamadım gece boyunca onla mesajlaştık "hayat buydu işte be okula neden başlayayım ki ?" okumak boş olur benim için

eve geldiğimde gizem i anneme tanıştırmayı düşündürüyordum, o amca ben geldikten sonra iyi günler deyip gitti, "anne o amca kim ?" sana yardımcı olacak birisi demişti, annemle zaten her zaman kavga ederdim bu sefer yine kavga ettim "ne yardımı be anne neden bana yardımcı oluyormuş o herif ?" derken annem yine ağlamaya başladı "neyse anne bak sana kimi tanıştıracağım" annem: "kimi evladım ?" çok yakın bir kız arkadaşım "yarın müsait olursak bize gelebilir mi ?"

neyse tanıştık işte adı gizem di telefon numaralarımızı aldık, her gece ama her gece konuşuyordum onunla hayatımda hiç sevgilim bile olmamıştı bu ilkti küçüklüğümden beri "aşk'a inanmam" diyen o aşk sözlerine inanmayan ben değildim sanki başka birisiydim ben, zaten her zaman farklı bir ruh halinde olurdum bugün ahmettim yarın mehmet, her zaman ki gibi arkadaşlarımla ve gizem le buluşup eve geldiğimde, evde annemin yanında oturan orta yaşlı bir amca vardı

neyse kafama neden takayım bana bakarlarsa baksınlar haberlerde görüyordum zaten "bana baktı diye öldürdüm" haberlerini okuyunca içim çok sıkılıyordu, her neyse her zaman ki gibi parkta otururken bir kız gelip tam yanıma oturdu, "bu kız kim" diye diğer yanımdaki arkadaşımın kulağına fısıldadım, "benim arkadaşım, istersen tanıştırayım sizi ?" bende olur dedim

bilgisayara bakmak içimden bile geçmiyordu canım hiç istemiyordu, neden bakayım ki ? benim arkadaşlarım vardı hem onlarla ruh sağlığım daha iyiydi rahatlıyordum sinir hastalığımı hiç farketmiyordum bile arkadaşlarım bana soruyordu "neden okulu bıraktın ki ?" bende: "ya işte ailevi sebepler fazla kafanıza takmayın" deyip hafif şekilde sırıtıyordum arkadaşlarımla konuşurken yine parkta dışarıdakiler bana bakıyordu nedenini anlamamıştım

eve geldiğimde annem hep ağlıyordu zaten sürekli ağlardı (sinir hastalığı vardı) bende o yüzden onu takmıyordum zaten ilaç kullanıyordu annem, eve geldiğimde çatı arasında yattığımda bugün yaşadıklarımı hatırlıyordum ve seviniyordum hayatımda zaten ilk defa arkadaşlarım olmuştu onlar beni hayata bağlamıştı sosyalleştirmişti ilk defa arkadaşlarımın verdiği bir sevinçle hergün az uyuyordum uykularım kaçıyordu

parklara gidiyordum, kafelere gidiyordum, arkadaşlarım sanki beni hayata bağlamıştı, onlarla hergün mutluydum anlatılmaz bir sevinç sanki sevinçten ağlıyordum hergün soran arkadaşlarıma "hiç bende anlamıyorum neden olduğunu neyse siz beni takmayın eğlenelim işte" demiştim, sahile gidiyordum arkadaşlarım olmadan ben bir hiçtim

kafam sanki rahatlıyordu diğer insanların yüzlerini görmüyordum sonuçta, bıraktıktan 1 ay sonra babam vefat etti, rahatlamıştım aslında sonuçta babamın takıntı hastalığı artık her gün beni sinir etmiyecekti, yeni arkadaşlar bulmuştum onlarla hergün geziyordum

1-2 sene önce oldu bu olay, liseye yeni başlıycaktım ailemi hiç sevmiyordum zaten hiç kimseyi sevmiyordum okula başladım 2 ay geçtikten sonra okulu bıraktım, kendimi bilgisayarın başında daha rahat hissediyordum ailemin baskısından kurtulmak için bu sanal dünya beni çok rahatlatıyordu

başlıyorum o zaman

burdayım derseniz başlıycam ?

ee devam eder misin ?

rezerved

@12 şuku

çevrimiçi
1 saat 30 dak. oldu.

oha amk ilk defa nerde arkadaş ? ayrıca bana felaket derecede benzetmiş hikayesini

rezerved

sözlüğe bakıyodum işte müzik dinliyodum sonra arkada ki tv ye bakmak için arkamı döndüğümde koltuk acayip bir şekilde kıpırdadı gıcırdadı korkuyorumm

@2 inceden gibmiş

@13 asdasdasdadsada

@9 yok amk işi gücü yok onla uğraşcak