0
Merhaba Arkadaşlar,
Daha önce bu tarz konular açılmış olabilir çünkü bu sözlük dertleşmek için gerçekten çok iyi bir yer, sizle aynı derdi yaşayan insanlar, sizi en iyi anlayabilecek insanların hepsi burada.. Öncelikle yavaş yavaş kendimden bahsedeyim;
Yaşım 18,berbat denebilecek düzeyde ilkokul, ortaokul,lise hayatı geçirdim, zaten sıkıntının asıl meselesi de bu..Her neyse ilkokulda hiçbir şeyin farkında değildim, hayat sanki lay lay lom'du, çok iyi bir okulda okuyordum, öğretmenlerim arkadaşlarım çok iyiydi , arkadaşlarım çok çalışkan insanlardı, ben ise sınıfta tek çalışmayandım diyebilirim ilkokul ve ortaokul boyunca kitap kapağını hiç açmadım ama nasıl oluyorsa notlarım iyiydi yazılılardan yüksek alıyordum, 5.sınıf mı neydi bir kız bana beni sevdiğini söylemişti çok şaşırmıştım Çünkü kendimi diğer insanlardan soyutlayıp;diğer insanların normal olduğunu, benim ise anormal olduğumu düşünüyordum, sonra kız bana kardeşiyle oyun oynadığını benle dalga geçtiğini söylemişti şoke olmuştum kendimi enayi hissettim zaten biraz da öyleydim herkese çok güvenir, herkesi kendim sanardım, Belki de haketmişimdir bilemiyorum.. Tip bakımından da öyle;saçma sapan bir gözlük takıyordum, tipimle çok dalga geçen oldu bu bende yara olarak kaldı ilkokul ve ortaokul hatırası olarak.
SBS'ye hiç çalışmayarak 402 puan yapmıştım orta düzey yeni açılan bir liseye gitmiştim o zaman da ruhumu asosyallik aşırı derecede sarmıştı, kimseyle konuşamıyordum okulda, tek başıma takılıyordum anaokulu arkadaşımla beraber oturuyorduk sınıfta benimle sürekli dalga geçiyordu asosyalliğimle, tipimle,sözlerimle ben de sürekli ağlıyordum, zamanı geldi bu arkadaşım bana küstü nedensizce halbuki suçlu olduğunu düşündüğüm oyken,ben birkaç ay kendime gelemedim çünkü böyle bir şey başıma hiç gelmemişti, öyle bir noktaya gelmiştim ki birini gördüğümde, benimle konuşmaya çalıştığımda ağlıyordum sürekli.. Bunlar okulda yaşanırken ben eve geldiğimde her şey güzel numarası yapıyordum, okulu iyi bir şekilde anlatıyor, çok mutlu olduğumu söylüyordum, halbuki tamamen yalandı, içim içimi yiyordu, ilkokul ve ortaokul da yaşadığım darbelerin izi hala üzerimdeydi, yaptığım her şeyi takıyordum, insanları kırarmıyım, dışarı çıkınca tipime bakıp arkamdan tipsiz derler mi,milleti rahatsız edermiyim gibi düşünceler bir salise bile mutlu olmama engel oluyordu, hala da engel oluyor maalesef, çözümünü bulamadım.. Böyle giderken lise 1-2-3 Lise 3.sınıfın sonlarına doğru üniversite sına hazırlığına başladım, kaçış için iyi bir fırsattı ama kursa gidiyordum, kurstaki arkadaşlarım kendini bir şey sanan,her soruyu çözebileceğini zanneden bencil egoist insanlardı. Benim temelim sıfır olduğu için hep bana bir önyargılı olarak davrandılar, bunu da içime attım kimseye söylemedim, hocalarıma aileme kursun iyi olduğunu söyledim, sıkıntı yok dedim, kurstaki rehber hocam bana çok güveniyordu ama denemede arkadaş kötü yapmıştı bana berbat yapmış dedi, bir gün sonra arkadaşıma çok iyi yapmışsın dedi o günden sonra rehber hocama da güvenim kalmamıştı, rehber hocam kursu düzenleyen hocamdı.. Yazın saçma sapan kurs düzenlemişti, içimden sürekli açıköğretime geçip evde hazırlanmak geçiyordu ama ailem hep karşı çıktı, sınav sonucumu etkileyeceğini çok iyi biliyordum, okul arkadaşlarım da işleri güçleri olmayan, okula muhabbet yapmak için geldiğini söyleyen insanlardı, okulda her zaman ki tek başıma takılıyordum sıkılmaya başlamıştım artık farklılık istiyordum hayatımda ama hep içime bastırdım, kimseye bir şey demedim, lise son sınıfta iyice stres yapmaya başladım, çok sinirli biri oldum, kilo aldım, iyice berbat bir insan oldum çıktım. Lise son böyle geçti, sınava hazırlandım bahane değil belki ama okul ve kurs beni engellediğinden dolayı ygs sonucum berbat geldi, öyle olunca durum iyice salmıştım, kendimi toparlamam zor olmuştu lys ye az bir zaman çalışabildim,iyi geçmedi seneye kalacağım galiba bakalım hayırlısı.
Sınav bitince hemen buradan uzaklaşmayalım diyerek tek başıma memleketime gittim, benle yaşıt ve benden 2 yaş büyük kuzenimin yanına,her şey iyi olacak dedim ama takılmaya falan gittiğimizde benle dalga geçtiler sürekli saf olduğumu falan filan söylediler, yine içime attım bir şey demedim, benimle yaşıt olan kuzenimle daha iyi anlaşıyorduk beraber falan kalıyorduk,ama manita yapmış;yolda yürürken bile mesajlaşıyor, geceleri uyumuyor,ne güzel eskiden beraber takılırdık sürekli, bu durumdan çok sıkılmaya başladım, yemek yemeye gidelim diyoruz orada bile mesajlaşıyor doğru düzgün bakmıyor yüzümüze.. onu öyle görünce yalnızlığım aklıma geliyor, dışarı çıktığımızda ben utana sıkıla, başım öne eğik bir şekilde yürüyorum,bir yere çay içmeye gittiğimizde bir şey istemeye utanıyorum, bakımlı giyinmeye çalışıyorum, yoldan geçen insanlar öyle bir bakıyor ki sanki özürlüyüm gibi hissediyorum.. Ne yapmalıyım,bu ruh halinden nasıl çıkabilirim, işin kötüsü sigaraya başladım b*k var gibi. Lütfen yardım edin, yazım hatalarım varsa çok özür dilerim
