1999 depreminde nerdeydiniz lan beyler

adapazarı. saat 03.02.daha çocuktum o dakikaya kadar.45 saniye sonra büyüdük hepimiz. deprem,ölüm vs. bilmezken uyandım.biz o gece deprem oluyor diye değil kıyamet kopuyor diye uyandık. bizimkiler kalkmıştı. tuttular koşmaya başladık. portmanto vardı kapımızın önünde kapıya doğru devrilmişti açılmadı kapı. babam can havliyle ittirdi zor çıktık.alt kattakilerle karşılaştık merdivenlerde beraber kaçmaya başladık. apartmanın kapısı elektrikle açılıyodu sadece kapı kolu yoktu.can havliyle bodrum kapısına yöneldik. bodrumun koridorunda bigibletlerimizi ezerek, düşenin kolundan tutarak koşturduk. çok şükür dışarı atabildik kendimizi. gecenin karanlığı ölümün ağırlığı.o yaşta anlamadım ama şimdi öyle acıtıyor ki insanın içini. yaşamayan bilmez beyler umarım hiçbiriniz bunun milyarda birini yaşamazsınız. hala 2 şey aklımdan çıkmaz biri yıldızların parlaklığı diğeri yerle bir olmuş binadan oğlunu ağlayarak geri isteyen komşu teyze. adalet diye bir şey yok bu dünyada, varsa onun anasını gibeyim

gece gece niye ruhumuzu gibiyorsun şimdi güzel kardeşim

hatırlatmayın beyler yaşayanlar vardır belki.

bende istanbuldaydım, binaya yıldırım düştü sanmıştım amk, o nasıl bir sallantıydı la duvardan duvara sekmiştim.

evde...

izmir-Üçkuyulardaydım. Sadece olayın sabahını hatırlıyorum tv açtığımda birbirine girmiş binalar helikopterle çekim yapıyorlardı her yer cehennem gibiydi hissetmek anlamak o anları yaşamakla olmuyor oradaki acıyı kaybedilen evlatların annelerin babaların bütün bir ailenin acısını anlamak için birebir yaşamak gerekmiyor bunu her vicdanlı insan hissedebilir. entryleri okurken bile gözlerim doldu. bu başlığı açıp tüm neşeli günümü bin ettiğin için kımıyorum. Yaşamanın ne kadar değerli olduğunu hatırlattın. şimdi gibtir git kafamı dağıtmam lazım.

bursadaydım panpa

istanbul ümraniyedeydim. arabaların alarmlar çalmaya başladı. ışıklar söndü. elektrik gitti. karanlıkda 4. kattan inmeye çalışıyoz. millet sokaklarda. şoka giren mi dersin. ağlayan mı dersin.

allah yaşatmasın bir daha

Oğlum açmayın böyle başlıklar,o depremi yaşayan travma geçiren insanlar var aramızda, hatırlatmayın onlara

diyarbakırdaydım bizlik bi durum yoktu ama akrabalarım vardı marmarada çok şükür kimseyi kaybetmedik ölenlerin ruhu şaad olsun

sakarya malesef

o zamanlar 5 yaşındaydım yalovada yazlıkta kalıyorduk annemın soyledıgıne gore benı depremden 10 dk once kaloriferin önünden almıs baska yere koymus ve hatırladıgım tek sey çökük binalar etrafa sıçan işeyen insanlar ve o inanılmaz ağlama sesleri

adanadaydım hala da adanadayım aq bi kurtulamadık

Adapazarındaydım hala adapazarındayım biz deprem çocuğuyuz

sünnetliydim mk

adapazarındaydım. 6 yaşındaydım o zamanlar, yerden bişeyin güüüüm diye vurmasıyla uyandım,o sırada ev sallanırken babam kucağına aldı beni, evin kapısı sıkışmıştı deprem bitene kadar dışarı çıkamadık. sokağa indiğimizde heryer toz bulutuydu. insanların çığlıkları arasında olanlara bi anlam vermeye çalışıyordum da züt kadar çocuğuz amk, nerden bilicez ne olduğunu. sınıf arkadaşlarımın çoğunu bi daha asla göremedim,45 kişilik sınıfım deprem sonrası ortalık toparlandığında 27 kişiydi. hayatımın en kötü anlarından biriydi.

oooof ulan off ben gidip bi sigara yakayım bari, içim kötü oldu amk

bursa

izmir aliağa. ruhumuz bile duymamıştı. bakalım gelecekte ne duyacaz

izmirdeydim

anamın amında