Gün geçtikçe kontrolümü kaybetmeye başlıyordum. Etrafımdakilere zarar vermeye başlayınca da " hastaneye yatırılma " fikri herkesin aklından geçiyordu. Bunu anlıyordum. ilaç içme zorunluluğu benim kafama bile monte edilmişti ama artık kaybedecek bir şeyimin olmadığını anlamıştım. Annem hapları içirirken dilimin altında saklayıp sadece suyu içiyordum. Şuruplarda ise tam yutmadan kusuyordum her gün. Yapmak zorundaydım. Kimse beni dinlemiyordu, halimi anlamıyordu. Dengem bozulmuştu. Her gün kusmak istiyordum. Buna da bir çözüm bulmuştum. Bütün şurupları boşaltıp içlerine bal, su, birazcık da karbonat karışımını doldurup karıştırdım. Onları da içtikten sonra kusacak gibi oluyordum ama dayanmam lazımdı sona yaklaşmıştım. Artık daha iyiydim, başım ağırmıyor, adamakıllı düşünebiliyordum. Doktorlar da bunu söylüyordu, ama onlar ilaçlar sayesinde böyle olduğumu zannediyordu.

Böyle devam etmesini istiyordum. Pek karışmadım işleyişe. Kimseye de söyleyemezdim. Benim gibi olanlara böyle bir taktik vermek istemezdim.

Bu yazdan itibaren her şey daha iyi olmaya başlamıştı. Mezarı izmir'deydi. Yazın sonuna doğru babamla ziyarete gittik. Mezarın başında kötü olmuştum biraz ama belli etmedim. Eğer etseydim bidaha gelemezdim buraya. Artık tek başıma da dolaşabiliyordum. Dışarıdan çıkmıyordum. Her gün parka gidip oturuyordum bankımızda. Tam olarak eskisi gibi olamam asla ama beni yalnız bırakmayan ve yeni tanıştığım arkadaşlarımla hayatımı devam ettiriyorum. Şu an kimseye açılmaya da cesaret edemiyorum çünkü onda Melisa'yı bulamadığım zaman hem ben üzüleceğim hem de o üzülecekti. O da böyle olmamı isterdi. Delirmemi istemezdi. 2 yıldır görmüyordum onu ama yakında Melisa'yla buluşma planlarım var. Şu an da mezarından geliyoruz. Ne kadar etrafıma belli etmesem de dayanamıyorum artık.
Helal olsun bize...

Yazdıklarımı okuyup acımı paylaşan herkese teşekkür ederim. Acılar paylaştıkça azalır. Dalga geçenlere de lafım yok. Doğru siz böyle bir acıyı tatmamışsınız... Tatmanızı istemem de lütfen sadece duyarlı olun biraz. 2 yıldır çektiğim acıların, pişmanlıkların tarifi yok ama biz dursak da hayat devam ediyor. Mutlu olmaya bakın sadece panpalar hadi kendinize iyi bakın

Buraya yazmak istedim, size yazmak istedim. ilk kez uzun uzun içimi dökebildiğim yere yazmak istedim. Bugün 5.yılı doldu ayrılığımızın. Mezarının başındayım şuan, ve de mezarımın başında. Dayanamıyorum, daha fazla dayanmak da istemiyorum. Bunu buraya yazmamın tek bir amacı var. Olur da ilerde biri okursa, başını bildiği gibi sonunu da bilmeye hakkı var.