-anlat kadir, biz ne tak yedik. bu mumlar nedir? ne gördük biz?
kadir sigarasından bir duman çekti havaya üfürdü. o üniversitede ımzık, peşimize takılan, bizimle arkadaş olmak için kıçını yırtan adam gitmiş, apayrı birisi gelmişti. tek tek tane tane anlattı olayı. keyif aldığı her halinden belliydi.
-bi nevi astral seyahat bacanağım.
abi diyen kadir'den bacanak diyen adama. samimiyet hat safadaydı ona göre.

Rez . Kenarda dursun

Olum evde tek kalıyorum nasıl uyucam oç neyse sayfa 2 rez

rezerve

rezervullah

bu gecelik bu kadar. beğenen arkadaşlar ilk entryi şukularsa sevinirim.

-akif kalk lan, ağlama, kalk. dedim ama akif'in takadi kalmamıştı. zor da olsa doğruldu. süleyman da kanepeye oturmuştu. sorulacak çok soru vardı. hepsi de kadir'eydi. ama o gayet sakin bir şekilde ayağa kalktı. mumları söndürdü.
-lan bu kadar korkacağınızı bilsem yapmazdım bunu, dedi ve elini cebine attı. biraz karıştırdıktan sonra üç tane çivi çıkardı.
alın amk sizin için aynayı kıracağım. gece rahat uyursunuz dedi. üç çiviyi aynaya gelişi güzel vurdu. ayna orta yerinden kırıldı. çok sonra anlayacaktık (iş işten geçtikten sonra), aynayı kırma kadir'in büyüyü tamamlama şekliydi. gelenler artık geri dönemeyecekti. şaşkın şaşkın birbirimize bakarken herkes birer dal sigara yaktı. gece boyu kadir'i sorgulayacaktık. kimi yerde doğruları çoğunda ise yalanlarını bize sundu.

kadir ne cevap verdi ne ses. sonra açıldı yavaş yavaş.
-korkmayın ya ne gördünüz bu kadar korkacak?
-ebenin dıbını gördük yavşak dedi süleyman. hırsını alamamıştı.
akif hala kanepe altında ağlıyordu. ben biraz sakinleşsem de elim ayağım titriyordu. toparlayıp kendimi kadir'i karşıma alıp sordum.
-kadir biz gördük birşeyler de sen ne gördün?
kadir buz gibi bir suratla korkulacak o cevabı verdi.
-hiçbirşey!

ben atılacaktım ki süleyman benden hızlı davrandı.
-giberim lan yapacağın işi kadir, dedi. kalktı ışığı yaktı. o lambanın düğmesine dokunduğu an müthiş bir çığlık koptu odada. tiz, insanı sağır eden. ellerim kulaklarımda yığıldım yere. ne olduğunu anlamamıştım. dizlerimin bağı çözülmüştü. ses tek kişiden çıkıyor gibi değildi. yani 3-5 kişinin sesi bir olmuş odada yankılanmıştı. 5sn ya sürdü ya sürmedi. ne görüntü kaldı ne ses. süleyman hem ağlıyor hem de kadir'in yakasını tutuyordu.
-gibtirecen mi lan kendini bize, yavşak amacın ne senin?

karanlığı mumlar bile aydınlatmıyordu. yalan yanlış karanlıkta bir görüntü gördüm diye avutmaya çalışsam da başaramadım. akif, süleyman ve benim görüntüm kalkıp kadir'in çizdiği çemberin dibine oturdu. artık kendi görüntülerimiz yoktu.
-YETERRRR LANNN! diye haykırdı akif. hızla arkamı döndüm. akif kanepenin altına girmişti. korkudan tir tir titriyordu. süleyman şoktaydı. zor da olsa geri dönüp kadir'e yeter bu kadar diyecektim ki kadir 3. ve son kez aynı sözleri tekrarladı.
-kadir gibecem yeter artık.!
akif'in görmediğinden eminim ama süleyman görmüştü. aynada değil, gerçekte silüetlerimiz çemberin etrafında duruyordu. içimden bir ses orada, çemberin içinde, kadir'le birlikte olmamız gerektiğini söylüyordu.

devammmmmmmmmmm

"Nat ... ... lat mei magni ... " diye bir cümle kurdu. (boşluklar kimsenin zevkine bile denememesi için konuldu. hikaye sonu tamdıbını özel mesajla isteyene yollarım). karanlıkta ayna bize biz aynaya bakıyorduk. benim görüntümde ben ve süleyman vardı. akif'i ve kadir'i görmüyordum. bir ara süleyman'ın pis pis gülümsediğini gördüm. ulan bu neye gülümsüyor diye çaktırmadan bakayım dedim. o ara kadir aynı sözleri ikinci kez söyledi. ben süleyman'a baktığımda süleyman aslında gülmüyordu. titreyerek tekrar aynaya baktığımda kendi silüetimi gülerken gördüm. köpek dişleri gözükene kadar sırıtmıştı.

mum sayısı 3'tü ve siyahtı. kadir keyifle üç mumu üçgen şeklinde dizdi. biz ne oluyor amk tarzında bakınıyorduk süleymanla. akif ise merak ve korku keyfiyle dörtgözle izliyordu olanları. kadir'e;
-lan kadir tahtanı gibtirme bırak şu işleri, dediysem de akif susturdu beni.
-abi sus da adam yapsın. heyecan işte amk, gelecek mi bişey sanki.
gelmez tabiki diye iç geçirdim, belki de öyle umut ediyordum. kadir halıyı kaldırıp yere ufak bir daire çizdi tahta kalemle. bir adam anca otururdu içine. zaten kendi kıvrıldı oraya. kafasını kaldırıp,
-siz dışarıda oturun dedi. parmağıyla karşımızda duran boy aynasını gösterdi.
-süleyman sen şu aynanın üstündeki bezi indirsene, akif sen de ışıkları kapat.
olayın akışına kapılmıştık. sanki o töreni yapmak zorundaydık. denilenleri yaptıktan sonra süleyman mumları yaktı. cebinden iki ufak kağıt parçası çıkardı. onları yakarken bize seslendi.
-beyler aynaya bakın ama sakın gözlerinizi kapatmayın. kırpmayın bile.
dediğim gibi dindar değildim ama korku sarmıştı. bi bildiği vardır herhalde kadir'in dedik. aynaya bakmaya başladık. o ara aklımda sürekli aynı soru dönüyordu. kadir neden bizi çemberin dışına oturtmuştu?

reserved panpa yaz

panpa devam et ama adam gibi et

O resim ne lan yapmayın şöyle şeyler amk şuan karanlıktan o çift göz beni izliyor sanki

-oğlum yok öyle şeyler kapatın konuyu, dedi süleyman.
-korktun mu lan diye cevapladı akif.
-korktu korktu belli dedi kadir de.
-ulan olmayan şeyden niye korkayım diye ekledi süleyman ama korktuğu belliydi. bunu akif de anlamış olacak ki üstüne gitti. konuya onu da dahil ettiler. ben de arada elimde sigara konuşulanları dinliyordum. birden kadir ayağa kalktı.
-isterseniz kim cesur kim değil öğrenelim.
süleyman ile birbirimize bakıyorduk. akif ise heyecanla kadir'i takip ediyordu. kadir birazdan elinde dört mumla içeri geldi. sonradan daha net hatırlıyordum. mumlar siyahtı.

akşama kadar kiraz falan toplayıp yedik. bağ evi tek katlı derme çatma bir evdi. 3 odalıydı. etrafındaki en yakın evle arası 1 km vardı sanırım. neyse, lafla gırgırla geçirdik vakti. akşam 6 civarı hava kararmaya başlamıştı. kadir'e hadi gidelim desek de mangal yakalım dedi. süleyman da eve dönme taraftarıydı. yine de kadir'i kıramadık. mangalı da yaptık. dolaplarında tavuk vardı. önceden hazırlığını yapmıştı kadir. onu da yedik saat 8 oldu. hadi dönelim artık yeter bu kadar dediğimde kadir hafifçe gülümseyerek;
-abi bu saate dönüş otobüsü olmaz. bu gece burada kalalım, sabahtan döneriz.
içimden hasgibtir desem de mecbur razı olduk. hava iyice karardığında eve geçtik. televizyon falan hiçbirşey yok. sohbet etmeye başladık. laf lafı açıyordu. konuyu ilk kim açtı hatırlamıyorum ama akif ile kadir cin, ruh muhabbetine girdi. akif bu konularda çok meraklıydı.

-lan ne tak işimiz var adamın bağ evinde? dedi süleyman. akif hala insancıldı.
-adam çağırdı, kiraz toplarız diyor. gider takılır döneriz. çocuğun o kadar iyiliği var üstümüzde, diye cevap verdi akif.
-lan akif, zaten sürekli sana bi sigara tutmalar, yanaşmalar falan. çocuk sana mı yürüyor lan yoksa? diye söylediğimde süleyman'ı bir kahkaha aldı başladı o da geyiğe.
-biz yok evde vuruyon mu lan çocuğa, hahaa...
-gibecem esprinizi ha!
-tamam akif kızma, gidelim evlerine. annesiyle babasıyla da tanışırız hem. ertesi gün şehir merkezinde buluştuk kadir'le. süleymanla ben birbirimize bakıp sonra akif'e bakıp gülüyorduk. kadir "ne oldu abi hayırdır" dese de akif neye güldüğümüzün farkındaydı. cadde üstü gelen ilk köy otobüsüne atladık. çıktık yola. 50km falan gittik sanırım. kadir bir kavşağa yaklaştığımızda şoföre durmasını söyledi. indiğimizde saat 12'yi biraz geçiyordu. güneş tam tepedeydi.

1. senenin ortalarına doğru kadirle samimiyetimiz artmıştı. çocuğun sohbet sarmasa bile candan bir insan gibi geliyordu. en sıkıntı yaşadığımız ders matematik oluyordu bir bakmışız kadir tepemizde. en ince detayına kadar lineer cebri anlatıyordu bize. ramazanda falan yemek getiriyor beraber sahur yapıyorduk. ama 1 yıl boyunca evine davet etmemişti. ailesinden de bahsetmezdi. zorlarsak bir iki kelime anca. 4. bir kişinin evde kalmasına razı olmasam da adam haftanın en az 3 günü bizdeydi. sene sonunda staj meselesi açılınca ben size yer ayarlarım buradan dedi. adam bizi tavlamıştı. yazın herkes dağıldığında biz staja kaldık. stajın 10 günü falan geçmişti ki kadir ilk kez bizi evine çağırdı.