bir gün kafeteryada otururken arkadaşlar da var ortamda, akif "haydi bize gidelim takılırız çay kahve falan" dedi. içimden "aklını gibeyim akif" desem de laf ağızdan çıkmıştı. üç arkadaş kalktı bu kadir de peşimize takıldı. akif'i dürtüyorum sen mi çağırdın diye yok, süleyman'a bakıyorum o da habersiz. ulan gelene de git diyemiyorsun. herkes geldi eve. öğrenci milleti normalde pinti olur ama bu çocuk farklıydı. kimse gık demeden gitti markete cips kola ne var ne yok doldurdu. valla yavaş yavaş kanımız ısınmaya başlamıştı çocuğa.

ilk senenin ortalarına doğru sonradan isminin kadir olduğunu öğrendiğimiz bir çocuk bizle yakınlık kurmaya başladı. çocuk bizimle aynı bölümde bile değildi. ama sırnaşık mı sırnaşık. sürekli kafeteryada çay ısmarlıyor, sohbet etmeye çalışıyordu. süleymanla göz göze geldiğimizde kaş göz yapıyordum ama o da "ben de bilmiyorum" tarzında hareketler yapıyordu. ulan bir de sohbeti bayık bir tipti.

2 sene öncesi üniversiteyi kazandığımda gittiğim şehir çok hoşuma gitmemişti. genelde tutucu insanlardı. ben de çok dindar sayılmazdım. biraz aileye baskı yaparak kendime bir ev tuttum. kiralar o zamanlar fazla değildi. 1 ay geçti geçmedi sınıftan iki kafa dengi arkadaş buldum. süleyman ve akif... dersleri falan ilk sene sallamıyorduk ama yine de derslere gidiyorduk. kampüs ortamı kafamızı dağıtmaya yetiyordu. akif ve süleyman'a ısrarla eve arkadaş getirmeme konusunda uyarıyordum. akif severdi kalabalığı. "ne var lan gelseler" derdi. ben de karşılık verirdim "nerde çokluk orada takluk"

Adamlar nasil cekerek kollarla bacaklari kopartiyor sacma gibi ama rez

Kardeş meraktan rez ama bu ne lan

solumda süleyman'ın ayakta dikildiğini göz ucuyla görebiliyordum. o da benim gibi titriyordu. Filiz ise kanepenin önüne yığılmış bağıra bağıra ağlıyordu. gözüm dış kapıdaydı. kapıya yumruklarla vuruyorlardı. sülayman da gözünü kapıdan ayıramıyordu.
-giremezler değil mi lann! giremezler oradan değil mi?
cevap veremedim. bilmiyordum. hafifçe soluma dönüp ona baktım.
-açık bir yer var mı evde?
süleyman şoku az da olsa attı üstünde. yüzü düşünür bir vaziyet almıştı. sonra baktı bana.
-sadece mutfağın balkon kapısı... hasgibtir amk. demesiyle mutfağa yönelmesi bir oldu ama o salonun kapısından dışarı çıkmadan kapıdan içeri ince uzun siyah dört varlık girdi. kımıldayamadan onları izliyordum.filiz gözlerini bile açamamıştı. varlıklar süleyman'ın kollarından ve ayaklarından tutup yemek masasının üstüne yatırdılar. yavaşça germeye başladılar. birşey yapabilir miydim? bilmiyorum. herhalde yapamazdım. kemik çıtırdısı ve yırtılma sesleri eşliğinde kolları ve bacakları koptu süleyman'ın. hortumdan su çıkar gibi kan fışkırmaya başladı. gölgeler yok olmuştu. süleyman titreyerek birkaç saniye içinde öldü. o anda, adamın söylediği söz beynimde yankılandı. "o ölürse sadece 24 saatin kalır".

edit:
acem büyüsü nedir? cin neye benzer, nasıl insanlara musallat olur (ara ara gerçek alıntılarla birlikte)?
ve hikayeyle ilgili tarık abi kimdir?
http://www.incisozluk.com.tr/w/tabutla-gelen/

edit2: hikayedeki metotlar bir şekilde gerçekliğe dayanır. yapılmaması için uyarımı koyarım. yine de uygulamak isteyen olursa sorumluluk payım yoktur.