Bu gün bir dönüm noktası olacak benim için. Ya aldığım kararların, yaptığım değişimlerin değdiğini göreceğim. Sevgimizin gerçek olduğuna daha da inanacağım. Ya da, “vay be, bu kadar basit bir durumda bile yazamayacağı kadar değersizmiş meğer, aldığım kararlar, yaptığım değişimler boşmuş gerçekten” diyeceğim. Sana yazacaktım, yazdım sildim. Bunun tek sebebi egom değil, bir diğer sebebi de, telefonu suratıma kapatmanın üzerine ben yazmış olsam ve öyle normale dönse işler, yukarıda bahsettiğim ikilem oluşacak. Hatta üzgünüm ki olumsuz sonuçlanacak o ikilem. Gönlüm istiyor ki sen yaz, ben de sana geri durmayacağım. Kendimi konuşmamak için tutuyorum, kafede otururken yeni tanıştığım bi çocuk milkshake tarzı bir şey söylemişti. içeceği geldiğinde pembislerim geldi dedi. gülümsedim biliyor musun. ne pembiş mi? dedim birden. evet sadece biz anlarız bunu. yazmadım yine sana tuttum kendimi. çok saçma konuşmamamız şu an. ama ben yazamam, ama illa yazmazsan bir iyi geceler mesajı bırakıp yatacağım. gecenin başı, gündüzün bitişi, bendeki büyük bir parçanın da bitişi olur bu aynı zamanda, sana verdiğim değerden bir şeyleri alıp zütürecek gün böyle biterse. Bugün bir söz görmüştüm, seninle tartışmadan önce, bu anımı özetliyor aslında. Metnin sonuna bırakacağım. seni seviyorum.

"Bazen sararsın sımsıkı sevdiğini, bırakmazsın ellerin kan tutsa dahi.
ama gerçek acıtır.
Bırakmalısın ki sevdiğin sana geri dönsün, bırak her şeyi onun eline, dönsün ki bil sevgin hak edilen yerde.”