27 yaşındayım ve size anlatıcak bir şeyim yok

bu dayak mevzusu uzun süre sürdü. gidip kimseye şikayet edicek özgüvenim bile yoktu. zaten öyle abartı şekilde de dövemedikleri için vücudumda iz filan kalmıyordu. haliyle evdekilerin de haberi olmuyordu bu dayak işinden. ortaokul bitene kadar da dayandım işte. ama bazen hatırlayıp küçük çaplı sinir krizleri geçiriyorum. bana kalırsa hayatımın bu yönde olmasında büyük bir payı var o bin çocukların.

her neyse bu kadar asosyal, ezilmiş, dışlanmış birisi olarak benden beklenen muhtemelen kendi kendini çok geliştirmiş, entelektüel birisi olmamdır muhtemelen. ama hayır. hayatım boyunca okuduğum kitap sayısı iki. lisede ve ortaokulda okutulan zorunlu kitaplar hariç. internette de genelde boş boş şeyler okurum. takip ettiğim birkaç formspring ve twitter hesabı var. onları okurum. inci sözlük okurum. bu arada formspring'te en son geçen yıl birisi soru sordu. twitter'da 5'i fake olmak üzere 7 takipçim var.

@12 bilgisayarına knight kurabilmek bile başarı sayılır lan işin o tarafından hiç bakmadın mı amk

huur cocugu huzunlendim senin yuzunden dıbınakoyim nerdesin lan ben arkadas olurum sana dıbına koyim sisman panpam bnim gobusunle fln oynarım bole

@1 dıbına kodumun şişkosu gibtir git seni istemiyoruz burda

ot gibi yaşadım beyler. tam 27 sene boyunca ot gibi yaşadım. kız arkadaşım olmadı bugüne kadar, kız eli bile tutmadım hiç, anca kasiyerde bozuk para alırken birkaç kere değmişliğim vardır. normal sosyal hayatım da olmadı. şu an dışarı çıkalım, iki bira içelim diyecek arkadaşım yok. olsa bile, bir mekana gidildiğinde gerçekten nasıl davranılması gerektiği konusunda en ufak bir fikrim dahi yok.

ot gibi yaşadım beyler. tam 27 sene boyunca ot gibi yaşadım. kız arkadaşım olmadı bugüne kadar, kız eli bile tutmadım hiç, anca kasiyerde bozuk para alırken birkaç kere değmişliğim vardır. normal sosyal hayatım da olmadı. şu an dışarı çıkalım, iki bira içelim diyecek arkadaşım yok. olsa bile, bir mekana gidildiğinde gerçekten nasıl davranılması gerektiği konusunda en ufak bir fikrim dahi yok.

@4 msn ver lan eklicem

@1 dıbına kodumun şişkosu gibtir git seni istemiyoruz burda

evlen lan. karıydı, çocuktu derken sosyalleşir durursun. şimdi bakacak kimsen olmadığından sana böylesi kolay geliyor. takma kafana, aslında kimse sosyal değil veya olamıyor. sabah 8 işbaşı, akşam 7 paydos. haftanın 1 günü iznin varsa amenna. işçi sınıfı bu yüzden eğlenmeyi bilmez. alacağın maaş önemli değil çalışmanı öneririm. toplu taşıma araçları, iş arkadaşları, çevre esnaf bir nebze derdine ilaç olabilir.

şişmanlığımdan muzdarip olduğumu söylemiştim. bunu artık asosyalliğimle kamufle ederek daha sıkıntsız bir hayat yaşıyorum ama illa ki insanla diyalog kurduğum oluyor. örneğin burger king'ten sipariş veriyorum, siparişi getiren adamın afiyet olsun derkenki yüz ifadesi bile beni hayattan soğutup karanlık odama geri döndürmeye yetiyor. o küçümseyici yüz ifadesi öyle bir şey ki beyler, muhtemelen ölene kadar karşılaşmıycaksınız bile o ifadeyle. ben bunu gibtiğimin yemek siparişinde çoğu kez yaşıyorum.

1@ adam adam ölü beyler... yuruyen et parçası

çocukken de doğru düzgün bir hayatım olmadı. şişmandım, iyi futbol oynayamıyodum. ve bilirsiniz futbolu iyi oynamak çocuklar arasında büyük bir statü aracıdır. haliyle ezildim hep. futbol maçlarında adam yoksa kaleye geçtim, varsa kenardan izledim. zaten futbola da seyirci olarak bir ilgi göstermedim hiç. tabii sadece futbol değil hiçbir spor dalıyla yakından ilgili değilim.

biraz kız durumunu anlatayım. hayatımda yalnızca bir kez bir kıza açılma girişiminde bulundum. onu da tahmin ettiğiniz gibi elime yüzüme bulaştırdım.

lise 2. sınıftayım. 2 senedir her gün aklımdan çıkaramadığım kıza açılma planlarım var. tabii bu işler nasıl yapılır, racon nedir bilmiyorum. bir gün okul çıkışı hoşlandığım kızı gördüm, yanında bir adamla yürüyorlar. ama sevgilisi değil biliyorum. yanına gidip seninle bir şeyler konuşabilir miyiz dedim. peki dedi ve konuştuk. ben derdimi anlatana kadar kıpkırmızı oldum, sonlara doğru kekelediğimi hatırlıyorum. kız hiçbir şey demeden yanımdan ayrıldı. hani ne yapmaya çalıştığımı anladı ama hiçbir şey demeden, sanki böyle bir konuşma olmamış gibi yanımdan ayrıldı. işte o günden beridir hiçbir kızla 1 dakikadan uzun konuşamadım.

Vay amk 2011 yılındayız hala ot gibi yaşayanlar var

ve görüldüğü üzere de bu başlıkta da başarılı olamadım. bu anlattıklarımı ispatlarcasına. hoşçakalın.

beyler asosyal olana bakın hele. sazanlara şu an çok gülüyorum *

(bkz: kocaeli üniversitesi nasıl bi yer am durumu/#51271900)

ot gibi yaşadım beyler. tam 27 sene boyunca ot gibi yaşadım. kız arkadaşım olmadı bugüne kadar, kız eli bile tutmadım hiç, anca kasiyerde bozuk para alırken birkaç kere değmişliğim vardır. normal sosyal hayatım da olmadı. şu an dışarı çıkalım, iki bira içelim diyecek arkadaşım yok. olsa bile, bir mekana gidildiğinde gerçekten nasıl davranılması gerektiği konusunda en ufak bir fikrim dahi yok.

oha lan daha 2 senem var

benden birkaç yıl ilerdesin o kadar, pek fark yok aramızda. üniversitenin ilk yılı hariç tek başıma eve çıktım, şuan 3. sınıftayım ve aynı bölümde okuduğum insanların -hadi abartmıyım- bir çoğunun adını bilmiyorum. 3 günde bir 2 ekmek almak için markete çıkıyorum onun haricinde ayda bir mutfak alışverişi o kadar. bütün sosyal hayatım yabancı dizi, film, ve bu ara kitap. işin garip tarafı iletişim fakültesinde okuyorum ve iletişim bana işkence geliyor. dersler değil, zor gelen iletişim kurmak -tam bir işkence- ve göz teması...