3 yıllık ve çok mutlu bir ilişkim vardı

bu daha evvel kendim için yazdığım bir yazıdan bir parça. şöyle söylemişim:

Tedavi değildi zaman. Doğru. Daha çok halihazırda başlamış olan açık kalp ameliyatımın ortasında göğsüme enjekte edilmiş lokal bir uyuşturucuya benziyordu. Hissizleştim.

bu söylediklerime yürekten inanıyorum. durum o zaman da aynıydı. hiç bir şeyi unutmuş değildim ve fakat yaşadığımız bu olayla yaşamayı öğrenmiştim artık. zaman beynime enjekte edilmiş bir uyuşturucuydu bu defa. hesap sormaktan vazgeçip mutluluğun peşinden gittim ben de.

Kardeşim helal olsun sana ben bu kadar şair ruhlu bir adam görmedim o ne güzel bir betimleme yani git şiir kitabı veya roman yaz alıp okuyalım. Uykuyu bıraktım seni takip ediyorum.

aylar geçti. kendimce zaten muhteşem olan küçük dünyama bir de kadın girmişti. masallarda olan hayatlardan yaşayacaktık işte. kasabamızdan ayrılmak aklımın ucundan geçmiyordu. böyle bi şeyi neden isterdi ki insan.

ben okulu bırakmıştım ama kadın öyle değildi. dershaneye gidiyordu ve durumu çok iyiydi. sınavlarında her zaman liste başıydı. hayalleri vardı anlayacağınız. paralar kazanacaktı. belki de ailesinden, çevresinden göremediği saygıyı böyle kazanacaktı. çok hırslıydı. ben her zaman küçük odasında yalnızlığa terk edilmişken kurduğu intikam planının bir parçası olduğuna inanmışımdır bunun. ve plan tıkır tıkır işliyordu. dersleri dışında bir tek bana ayırırdı zamanını. zaten onun zamanı dediğimiz şey anannesinden saklanarak odasında geçirdiklerinden ibaretti. böyle bir durumda ders çalışmaktan ya da bahsettiğim şiir tutkusunu körüklemekten başka bir şey yapılamazdı. o da öyle yaptı.

şu zaman ne kalleş şey. hiçbir yarayı tedavi etmediği gibi hızına yetişebilmek de mümkün değil.

ben de yetişemiyordum ona. çoğumuzun yapamadığı gibi. sanırım hayat geç kalmaklarla son anda yetişmekler arasında gidip gelmekten ibaret

bu gece daha uzun süre yazıcam ama şimdi yine sigara içmem lazım arkadaşlar

@17 den devam betimlemeni gibiyim içim titredi

https://www.youtube.com/watch?v=t_wEqjhc1Uk

siz şunu dinleyin ben gelene kadar

Devam tam takipteyim

mutluluk öyle bir sarmıştı ki etrafımı önümü göremiyordum. aşk kalbimi zaman beynimi uyuşturmuştu. düşünemiyordum. kendime geldiğimdeyse belki de hayatımın en önemli virajlarından birine girmek üzereydim. sonucundaysa ya mutluluğum daim olacaktı ya da yuvarlanıp gidecekti bir gelecek uçurumdan. sağ kalan tek şey anılar olacaktı. ileride bir rakı sofrasında hatırlanıp oflar çekilecekti. bunu istemiyordum. ben yaşamak istiyordum.

kadın sınava girip gidecekti buralardan ve ben de nemli gözlerle ona bakıp sadece güle güle diyecektim. seçtiğimiz hayatlar farklıydı. kasaba onun mezarıydı. çirkin geçmişinin inşa ettiği bir cehennemdi orası kadın için. benim içinse tam tersi.

sözünü ettiğim viraj tam olarak şuydu: ya oturup kadına itafen bir veda konuşması hazırlayacaktım ya da seçtiğim hayatı değiştirecektim. ben ikincisini seçtim. pedere açtım durumu. bir dersaneye kaydoldum. sınava çok az bir süre vardı. geceler boyu çalıştım. açıkcası günde 12 saatten fazla çalıştığım zamanlar oldu. hiç bir zaman aptal olmadığım ve lisede derslerim çok iyi olduğu için çok zorlanmadım. insan başarısının ardında mutlaka sağlam bir motivasyon vardır. kadının da benim de güçlüydü motivasyonlarımız. o katledilen çocukluğunun geçtiği yerden kurtulup uzaklaşmak istiyordu bense o uzaklaşırken yanında yer alabilmek.

okuyan var mı arkadaşlar? rezervlerini alıp sonra okuyacak olan arkadaşların olduğunu biliyorum ama insan yazdığı sırada da birilerinin takip ettiğini bilmek istiyo. yoksa yapılacak bir şey değil bu

devam et sen buradayız

burdayım

Hala yaziyomusun lan gibilmadinmi

--spoiler--

--spoiler--

Burdayiz sen devam et panpa

gün geldi çattı. hepimizin geçtiği yollardan ben de geçtim. girdim sınava ve yapabileceğimin en iyisini yaptım.

zamanlar geçti ve bir gün birisi arayıp sonuçların açıklandığını söyledi. kendi alanımda 2800'üncü olmuştum sınavda kadın da ilk 7000'in içindeydi. günlerce tartıştık. ikimiz birlikte gidecektik ama nereye? sonunda imkanların çokluğu ve kendimizi geliştirmek adına ülkenin en iyi üniversitelerinden bir çoğunun bulunduğu istanbul'u seçtik. tercihlerimizde tek şehir vardı. aynı okul olmasa da aynı şehir de olacaktık.

zaman yine gösterdi sihrini. bir gün yine birisi arayıp tercihlerin açıklandığını söyledi. kalbim yerinden fırlayacaktı. durumuma bakıp kendime güldüm. şundan bir kaç ay öncesinde marangoz olup basit bir hayat sürmek en büyük ideali olan, aklı ermeye başladığından beri bu sistemi eleştirip duran ben yerleşeceğim üniversitenin hangisi olduğunu öğrenmeden önce heyecandan yerimde duramıyordum.

aşk insanın olmazlarını oldurur arkadaşlar. bu yüzden peşin konuşmak her ne kadar dik ve etkileyici olsa da bana göre boş lakırdıdan ibarettir.

sabah ders var da kalkarız bir şekilde...

rezerved

aradım kadını. açıklandığını söyledim tercihlerin. o da beni aramak üzereymiş. aynı anda oturup bilgisayarın karşısına aynı anda baktık sonuçlara. önce kimin söyleyeceği konusunda küçük bir tartışma yaşadık ve kadın kazandı. söyledim neresi olduğunu ve söyler söylemez ahize patlayacakmış gibi sesler duyulmaya başladı. kadın çığlıklar atıyordu. onu daha önce hiç böyle uçarı davranırken görmemiştim. belki de ilk kez onun böyle bir anına şahit olduğum içindir belki de yerleştiğim okul yüzündendir bilinmez içim sevinç ve gururla dolup taştı.

kadının hangi okulda olacağınıysa çığlıklar geldiğinde zaten anlamıştım. başarmıştım. yarışa herkesten geride başlayıp herkesin önünde bitirmiştim. başarılı erkeğin arkasındaki kadın hikayesi gerçekmiş diye düşündüm. çıktım sokağa deli gibi koşmaya başladım. yaşlı teyzelere laf attım, tanımadığım insanlara selam çaktım. maratonun bitiş çizgisi kadınla buluşacağımız yerdi. oraya kadar hiç durmadım.