4 yıl

seko gel dıbını yidiim.

kimse bana sormuyordu. hızla değişen bişeyler vardı ben önüne geçemiyordum. annemler yarın kaybolmayın dedi. hadi bakalım ne çıkacak? kafamdaki sorular?

- 2015 yalan mı oldu şimdi?
- ulan hani askere gitmeden evlenmek yoktu?
- neslihan ne dicek bu işe?
- hadi evlenecez diyelim ne tak yicez nerde yaşıcz?
- sorunları çözmeden evlenmek ne kadar mantıklı.

açıkcası zütüm yemiyordu beyler.

rezervuar dogs

eve çıktık herkesin gözü üstümde neslihan piyasa da yok, dedemin sesi yankılandı;

- geldin mi?
- evet.
- geç odaya geliyorum.

hah solo gibecek anlaşıldı. odaya gittim neslihan'da orda karşısına oturdum. dedem geldi.

"bi kere konuşacağım sözümü kesmeyin. sizin birbirinizi ne kadar sevdiğinizi biliyorum. evlenmek için karara bağladığınız tarihi de. dünkü olanları saymıyorum sinir anıydı. ama napacağınıza karar verin ya da benim kurallarıma uyun." soft geçti. ama altında kaldırdım bekliyorum mesajı vardı.

sabah uyandım, kahvaltı masası hazır. ulan hiç bişe yiyesim yok bi de pazar mutlu aile tablosu herkes evde hiç hoş değil. kahvaltımızı yaptık. dedim ki;

- bugün bi pier lotti'ye gidelim. babası atladı
- ordu evine gidicez. banane lan siz giderseniz gidin beni niye yoruyosunuz amk?
- biz kaç zamandır beraber bişeyler yapamıyoruz o yüzden dedim.
- e beraber olucaz ya işte.
- neslihan'la
- he başbaşa çıkmak istiyorsunuz anladım.
- evet.
- ama ordu evinde yer ayrıttım.
- yapabilcek bişey yok dedim. neslihan atladı.
- gidelim işte. hay allam akıllanmıcak bu kız.
- siz gidin bebeğim o zaman ben gelmeyeceğim. dedim ve masadan kalktım. ayakkabılarımı giydim inerken koştu geldi arkamdan.

- dursana
- neden? sevgili ailenle takıl sen.
- ya yapma böyle
- benim yaptıgım bişe yok bi düşün sen naptın? gidiyorum ben.
- dursana.
- gelicek misin?
- evet.
- bekliyorum.

ulan sevgilimi evden çıkarmak için yarım saat uğraşır olmuştum.

ağlıyordu. haklıydı belki de bilemem. ama ben onu hep bu yüzden suçladım. o kafama bi gecelik çelmeyi takmamış olsa belki neslihan'la hala beraber olacaktım. yalandı tabi ki de ama ben tozu neslihan'a konduramadığım için suçlu ben yada benim çevremdekilerden biriydi. telefon çaldı. arayan abimdi.

- seko?
- hı?
- keyfsizsin?
- yok ya.
- yarın geliyorum.
- hayırdır?
- gelmemi istemiyon mu bin?
- gel de bişey mi oldu diye?
- yok lan sıkıldım.
- he iyi.
- alırsın alandan beni.
- alırım.
- hatunda var.
- olur uyar.
- sen ben hatunlar takılırız işte.
- sen ben senin hatun ve bilmeyen bi hatun.
- ayrıldın mı?
- bilmem ama çıkmıyor evden bende akışa saldım.
- neyse gelince konuşuruz. öptüm.
- hadi bende.

günlerden beri aldığım en güzel haber buydu. abim gelecekti.

@2590 abiler candır be panpa

mekana girdik. sortie'yi bilen bilir. loş aydınlatmanın olduğu, launch müzik çalar içtik eğlendik falan derken, gece 2 sularında eve döndük kızların 2si gitti 3ü bizde kalacaklardı. özge öne oturdu abim 2 kızla arkaya.

- ben hiç gitmeyim burdan ya.
- gitme abi.
- iyisin böyle valla.
- ehehe. yok bişey yaptığım.
- gibtir lan.
- valla bişey yaptığım yok özge'ye sor istersen.
özge atladı zaten,
- söylüyoruz ama yapmıyor harbiden yapsa biraz kafayı dağatacakta sakin takılıyor.

abim mesajı almıştı. dikizden baktığını gördüm. bas geç der gibi bakıyordu. ama bi daha yapmayacaktım.

arabada olmazsa olmaz dediğim parça http://goo.gl/NpJNw

önce tüm takip edenlere teşekkür ederim. bu kadar çok kafanızı gibtim özür dilerim. içmek için söz verdiğim insanlara sözüm söz. isteyen pmden ulaşabilir her zaman. zaten samimi olduğum insanlarda msn ve faceim var. yine isteyene pmden atarım. 28 martı bekleyemedim, bugün hayatımın en aptalca şeylerinden birini yaptım. beni okuduğunuz için tekrar teşekkür ediyorum. 3 ay boyunca okudunuz, yorumlarınız içinizde kalmasın, dökün buraya hepinizin ki değerli benim için...

simdi bitirdim, cok kotu olmus lan. Tam da 28 mart'ta bitirmem de ayri bi ironi olmus. Boylece bir askin daha nasil gibildigini okumus oldum...

içerden süzülen mum ışığıydı, titrekliğinden belliydi. Alışmamıştım böylesine müthiş bi süpriz lan diyodum kendime... içeri girdim sadece 2 mum vardı yerde yanan dedim, sıç seko niye bu heves noluyor sana nedir bu heves. Hayal kırıklığına uğramıştım ceketimi omzuma attım, odama yürüdüm odanın kapısını açmamla içerisinin mumla döşenmiş oldugunu gördüm. salondakiler sadece dikkatimi çekmek ve asıl süprizi bozmamak için yapılmıştı. kapının arkasına saklanmış olduğu yerden çıkıp "beğendin mi?" diye sordu. Olmamış dedim. Dudaklarını büktü senin güzelliğinin yanında bunlar hiç dedim. vestiyere bıraktığım çiçekleri ona verdim sımsıkı sarıldım. Hayatımda hiç bi kıza sarılırken bu kadar heycanlanmamıştım. Değişik birşeydi bu, anlatamadığım kadar farklı. O gece yanıma yattığında dünyalar benimdi artık. Sevgilimdi hayatımı kavrayan insandı benim için, ki ben kimseye bu kadar çabuk güvenmezdim babamın söylediklerini bile neden diye sorgulardım. Ama hepsini unutmuştum. Sadece o vardı. Daha aylardan eylül olduğu için ve ege bölgesinde olduğumuz için denize de gidebiliyorduk. 9 gün adeta cennetten bahşedilmiş gibiydi. akşamları terasta rakı balık gibi aktiviteler yapardık. Sarılırdı şarkılar falan derken, 9 gunun sonuna yaklaştıkca beni bi telaş sarmaya başladı acaba dedim. Ya beni gidince giblemezse, unutursa napardım bu kadar hızlı gelişen şey bu kadar çabuk biter miydi? Korkum ona da yansıdı tabi ki.. Neyin var dedi. Dedim sen gidiceksin, başkalarını tanıyacaksın beni unutucaksın sallamayacaksın ben ise burda senin yolunu bekliyo olacaktım. içtiğim rakının şişe dibi sen olacaksın dedim. Bu kadar çabuk mu? dedi. Evet dedim bu kadar çabuk, bi anda avına saldıran aslan gibi kavradın beni, bi anda sensiz napıyormuşum dedim. Bende aynı şeyleri hissediyorum dediğinde az da olsa rahatlamıstım. iyi geceler öpücüğümü verip yattım.

biraz daha yazıp gidicem beyler maç var.

istanbul'a vardığımızda, bir durgunluk çöktü üzerimize, artık sonuna geliyorduk, ayrılıcaktık. Hayat tekrar bizi ayrılıklara sürükleyecekti. bir iki gun istanbul'da kaldıktan sonra yine gözyaşları yine veda. Ve tek başına geri dönmenin verdiği inanılmaz acı. Toplam 11 saat sürecek bi yol vardı önümde herseyi düşünebileceğim. Ama arabaya bile sinmişti kokusu. çok özlüyordum daha şimdiden. Dönerken çok sık mola verdim normalde tek başımaysam hele hiç durmadan giderim. yolda bir kaç otostopçu ögrenci gördüm benim yaşlarımda, onalrı aldım nereye gidiyosunuz falan filan derken, kafam biraz dagıldı izmir'e gidiyorlardı. Çok şanslılarmış tek araçla bursa dan izmir'e hemde gayet rahat bi araçla ben ne zaman otostop çeksem ya tır gelirdi ya kamyon. Neyse muhabbet falan derken durduk kahve içtik, birşeyler yedik devam. Bunlar 2 erkekti. yolda arkadaşlarını aradılar flaan lay lay lom gitti muhabbet bir de baktık izmirdeyiz. Anlaşıldı telefon numaraları alındı görüşücez falan denildi ayrıldık ben yola devam ettim.

Eve vardığımda bomboştu ortalık bomboştu yatağa attım kendimi öyle bir uyumuşum ki çocuklar gelmiş yemek hazırlamışlar falan hiç duymamışım. uyandırdılar masa da muhabbet falan ama olmuyordu onsuz yapamıyordum işte, yediğim yemek, aldığım nefes haramdı onsuz. Fotoğraflarımızı astım bi kaç gün boyunca onun planlarıyla uğraştım. Oda duvarları görünmez hale gelmişti. bi an dedim ki lan ne kadar çok fotğraf çekilmişiz. En sevdiğim fotoğrafı vardı. Ağaca yaslanmış ellerini beline koymuş çok muzip ifadeli bi fotoğraftı onu büyüttürüp yaklaşık 1 metre boyunda yatağımın karşısına astım. Her gece uyumadan önce onu görüyorum sabah uyandığımda ise günaydın diyordum. Arkadaşlarımla irtibatımı da kesmiştim artık. sadece o vardı hayatımda msnden konuşuyorduk sürekli uyurken bile açıktı kameralarımız. Arada atlayıp uçağa gidiyordum istanbula bazen o geliyordu. Bi süre sonra seyrekleşmeye başlamıştı gelip gitmeler artık alışkanlık olmuştuk birbirimize ve bunu beni rahatsız ediyordu. Birşey vardı ters giden ben hala böyle pervane iken karşıdan aynı yanıtı alamıyordum. Ve birgün tak diye sordum. "Hayatım" dedim. "Efendim bebegim" dedi. "Hani hep böyle sevgi sözleri falan derken monoton bi hale geldik farkındasın deme? Artık beni eskisi kadar göremeye çalışmıyorsun" dedim. "kafanda kuruyosun hayatım" diye geçiştirmekle yetindi. Ama bu cevap bana yetmemişti. Birşeyler vardı ters giden ben çözemiyordum. Neydi sorun bulmam lazımdı. Atladım uçağa ertesi gün vizem olmasına rağmen istanbulda aldım soluğu. Önce abisinin yanına gittim geldiğimden haberi olmadığını ve durumu izah ettim. O da anlayamadığı bir sebepten durgun olduğunu belirtti ama ona da söylememiş. Akşam yemek vakti geldi. Dedim gitmeyelim eve emirvaki yapmak istemiyorum. Amcabey'i aradı. Seko gelmiş neslihan'a süpriz yapmak için onu almaya gidiyorum havaalanına nesli'ye sölemeyin dedi. bu bize 1 saat kazandırmştı. Yemek çoktan yenmiş ve bitmiş olurdu. evin önüne geldik abisi nesli'yi aradı. "Aşağıdayım hadi gel traffic'e gidelim" dedi. 5 dk sonra aşağıdaydı beni gördü çok sevinmişti boynuma dolandı öpücükler geldi ardı ardına elini kavradım, süpriz dedim. Çok şaşkındı senin yarın sınavın dedi. boşver finalden 100 alır geçeerim dedim.

Daha sonra sessiz bir yerde konuşmak istediğimi söyledim. Abisi arabanın anahtarını verdi ben yorgunum siz gidin nereye istiyosanız dedi. dönüşte beni traffic'ten alırsınız dedi. Tamam dedik çıktık yola adresimiz belli olmadan kurtköye doğru sürmeye başladım uygun bi yerde kenara çektim arka koltuğa geçtik, sarıldım sımsıkı "bebeğim" dedim. "söyle hayatım" dedi. "Noldu" dedim. "Kafam karışık" dedi. Demesiyle benim beynimde oluşan tilki kat sayısı bir anda milyonlara ulaştı. "Noldu" dedim. "Hayatında başka biri varmış?" dedi. Şoktaydım sevdiğim kadın bana bunu söyledi nolduğunu anlamadan 2. şok "bizim yatağımızda mı yattınız" dedi. "Ne diyosun sen?" dedim. Yarın benle gel nolur dedim. izinler alındı komutandan yarın evimize gidicektik. Yolda bana hiç bi arkadasımla konusmadıgımı odam çıkmadıgını ve bi kızın üst üste 4 gun bize geldiğini söyledi ( Fotografçı kız nasıl ne istediğimi anlatıyordum ciksapel hiç bişe yok yani) gidince görürsün tanıştırırım seni dedim. iyice kızdı resmen camdan dışarıyı seyrediyordu. ilk güven sarsılmasıydı bu. Eve gidince pişman olacaktı ama bi kere güveni sarsılmıştı. Tehlike çanlarını hissediyordum artık. Havaalanına indik abim aldı bizi arabamla o bırakmıstı bizi havaalanına yine alan o oldu haliyle eve gittik bişeler yedik ordan kendi evimize doğru yola çıktık 2.5 saat süren yol hiç konuşmadık elini bile uzatmadı tutmam için. eve vardık kızın kartını gösterdim odaya sokmadım kızı aradım çağardım. Ağlıyordu ne düşünüyordu da ağlıyordu. Kız geldi merhaba ben serpil dedi. Gözyaşları akıyordu artık tutamıyordu. Beğendiniz mi odayı dedi. Daha görmedi dedim. Benim yatağımda yattınız bi de şimdi bana mı göstereceksiniz diye bi feryat geldi. Hiç bişe sölemedim. Serpil Hanım nasıl yani sizin haberiniz yok mu? odayı görmediniz mi falan dedi. Ama ağlamaktan yüzü gözü şiş sevgilim hiç birşeyi dinlemiyordu.

Tuttum belinden kaldırdım. bir yandan sağımı solumu tırnaklıyordu. bir tanesi gözümün çok yakınından geçmişti hatta, odaya geldiğimizde gözü kapalıydı gözünü aç beni seviyorsan gözünü aç dedim. Gördü odanın halini gördüğünde serpil hanımın fotoğrafçı oldugunu idrak etti. odanın halini görünce bi sakinleşti sonra bana baktı yaptıklarını gördü yine başladı ağlamaya özür dilemeceler falan. Ama benim kafam hala neden bu güvensizlikteydi. Sebebini öğrenmem lazımdı. Ama nasıl niye benim sevgilim bodrumda geçtiğim sadakat sınavında muaf olmuşken böyle şeyler düşünüyordu. Serpilden özür dileyerek uğurladıktan sonra, odaya döndük bakıp bakıp ağlıyodu nasıl süphelendim senden diyerek içindeki güvensizlik yerini pişmanlığa bırakmıştı. Ama o güvensizlik nedendi hala öğrenememiştim.

izmir'de olduğum zamanlar yarışırdım. Zevkine parasına vs. Epeyde tecrübeliyimdir. 2007de bir kaza yapmıştım. Toplam dikiş izi sayım 170, sol köprücük kemiğimi ve sağ kolumu 2 kez kırmışlığım var. Nerden geldin lan buraya diyeceksiniz vazgeçmek zorunda kaldığım 2. alışkanlığım bu oldu. Neslihan o kadar çok işgal etmeye başlamıştı ki zamanımı sürekli camde konuşalım istiyor, kapattıgım zamanlarda surat yapıyordu. acınası bi hale geliyorsun diyen abimi giblemeden yoluma devam ediyordum tabi ben. Böylelikle akşamları yarışlara gitmeyi de bıraktım. Annem hep zaten neslihan'ın tek işe yaradığı konu diye bahseder açıldığında, bence en büyük kaybımdır. Bir kış daha ara ara gidip gelmeler ve bi çok seni seviyorum cümleleriyle geçti gitti. 2. kışımızı da bu şekilde beraberce atlatmış olduk ama artık sudan sebeplere bile kavga eder olmuştuk ve bu benim sinirlerimi hırpalıyordu. Evde oldugum zaman annemlerle, okulda oldugum zaman ev arkadaslarımla kavga ediyordum. Bu durumda hep yanımda olan abimdi. Hep bana doğru bildiklerini yanlış gördüklerini anlatıp yol haritası çiziyordu. Ama ben iplemiyordum tabi ki. Artık 3. sınıftık 1.8 ortalamayı tutturamama korkusu oluşmaya başlamıştı. Derslere çalışmak lazımdı ama nerde... Neslihan'ın sınav zamanı görüşmezdik ama benim sınav zamanlarımda bana ayıracak zamanın yok mu diye surat yapardı. Eğer okul uzasa bizimkiler beni kanıttıra kanıttıra giberdi.

Ama ders çalışmak lazımdı bunu da adam akıllı neslihan'a anlatmak lazımdı. ne diyecektim. sınav zamanı yetişemicem sana kusura bakma mı diyecektim çok sevdiğim aşkımı kaybetme sebebim olurdu. Düşüncesi bile korkunç ne diyorum lan ben falan derdim sonra gene aynı telaş kısır döngü nitekim neslihan'a da yansıdı bu gerginliğim. Neyin var dedi. Ortalamam yetmeyecek galiba dedim. Aklın nerdeydi dedi. Zaten o dakika şarteller attı benim. "Senle ilgiliydim hayatım kusura bakma" dedim. "He suçlu benim yani deyip" kapattı msni filan telefonlara cevap vermemeye msni açmamaya başladı aha dedim seko al agzını gibeyim denir mi lan kıza öle diye kendimle kavga ederken bu süreci değerlendireyim dedim. Kendimi tamamen derslere verdim. Transcripte 2.50 yi göstermiştim vay amk helal diyodum kendime. neslihanla ara ara konusuyorduk. Çokta mutlu değildim. tamamen derslere odaklanmıştım. bir gun kapı çaldı tam ders calısıyordum bilirsiniz o pis hali ayagamda boston celtics shortu üst çıplak gözde gözlük öleydim. Kapıyı açtım. Gelmişti şoktaydım. oha dedim rüya mı falan derken attı kendini kollarıma sımsıkı sarılıp öpücüğe boğdum. Odaya geldiğinde herşeyin aynı oldugunu görünce ohh dedi. Doğru söylemişsin. ders çalısmıssın gerçekten dedi. Ya ne bekliyordun dedim. Ama tekrar hatırladım. 2. guvensizliği bana bu. hafızamı da gibiyim hiç bişeyi unutmuyo amk.

gunler güzel geçerken kafamı kurcalayan soruları neslihan gitmeden bir gün öncesinde konuşmaya karar verdim. Kendi kendimi yiyecektim yoksa. Hal böyle olunca sinir katsayım herkese yansıyor. Sonuç olarak hepten deliriyorum. Biz güldük, eğlendik yedik içtik coştuk bir hafta. Veda gününden 1 gece öncesi dedim ki neslihan'a gel odaya konuşmamız lazım. Surat ifademden anladı zaten ne oldu sorularının arasında odaya aldım onu. "Bak hayatım, bu cümleleri sarfetmek içimi ne kadar acıtıyor bilemezsin. Ama bana 2 kere güvensizlik duydun, ikincisinde çıktın buraya geldin o kadar güvenmedin bana bunun sebebini öğrenmek istiyorum. Bir diğer konu da seni çok sevdiğimi bile bile bana neden seni sevmiyormuşum sadece hayatımın ufak parçasıymışsın gibi davranma muamelesini gösterdiğğini merak ediyorum" dedim. Oyle 1 - 2 dakika mal mal baktı suratıma ama harbi mal gibi böyle agız hafif aralık, gözleri açmış bakıyordu öyle. "Hayatım" dedi. Sesi titriyordu. "Ben sana güvenmemekten değil seni bi hata yapıp boş bırakıp kaçmandan korkuyorum" dedi. "Bütün sorularım için cevabın bu mu?" dedim. "Evet" dedi. Ikna olmamıştım ama başka seçeneğim yoktu. "Peki bebegim" dedim. "Sınav zamanlarımızda daha sakin olalım ama" dedim. "Tamam hayatım" dedi. Sımsıkı sarmaladım omzundan bir öpücük aldım. Seni seviyorum diye fısıldarken nefesini tüm vücudumda hissettim. Bende seni çok seviyorum dedim. Aksam yemekten sonra tulumba almıştık. Kimsenin aklına gelmemişti. Benim bi anda canım istedi. Koştum mutafağa arkamdan gelen ses "dondurmayı da al." tatlı ve dondurmayı alıp odaya geçtim. O arada evimizde bulunan jakuziyi dolması için uygun sıcaklıkta çeşmeyi açtım. Gündüzden süpriz diye aldığım gül yapraklarını serpiştirdim içine. Neslihanın haberi yok tabi. Wcde sanıyor beni mumları yaktım, ışığı kapattım tatlımızı yedikten sonra gel sana bi süprizim var dedim banyoyu gösterdim. Köpüklü beyaz şarap almıştım hani şu sallayınca şampanya gibi patlayanlardan.

jakuzinin sağ eğimli olan tarafına uzandım neslihan'ı sol omzuma doğru yatırdım. saclarıyla oynuyordum. hep böyle kalalım dedi. "Hep bu kadar mutlu hep bu kadar huzurlu" o saatten sonra msn durumum bile huzurlu ve mutlu olmuştu. Mottom oldu yani bi nevi. jakuzide uyuya kalmışız mumlar bile sönmüş içerisi kapkaranlık olmuş. Sabah bizim çocukların kapıyı vurmasıyla uyandım. "Lan Seko olum iyi misiniz? Ses verin lan!" telaşlıydı sesi "ışığı yak la" dedim. ışığı yaktı. "Sen odana gir kapını kapat" dedim. Anladı zaten vaziyeti tamam deyip gitti. Odanın kapı sesini duyunca jakuziden çıktım. Neslihanı kucağıma aldım yarı uyur yarı uyanık bana bakıyor. "hihihih" diye garip garip gülüyordu. Odaya geldik kapıdan kafamı uzatıp "giriş çıkış serbest" deyip odaya çekildik. sarıldım, dudaklarından sıcak bi öpücük aldım. Ama buruş buruş olmuştu bedenimiz. ısınmak için epey çaba harcamak zorunda kaldık.