4 yıl

hay gibiimm

seko gel dıbını yidiim.

la seko yaza nasipse zütür o dedene elini öpücem o adamın... ccc hastasıyız dede ccc

reserved

kimse bana sormuyordu. hızla değişen bişeyler vardı ben önüne geçemiyordum. annemler yarın kaybolmayın dedi. hadi bakalım ne çıkacak? kafamdaki sorular?

- 2015 yalan mı oldu şimdi?
- ulan hani askere gitmeden evlenmek yoktu?
- neslihan ne dicek bu işe?
- hadi evlenecez diyelim ne tak yicez nerde yaşıcz?
- sorunları çözmeden evlenmek ne kadar mantıklı.

açıkcası zütüm yemiyordu beyler.

rezervuar dogs

eve çıktık herkesin gözü üstümde neslihan piyasa da yok, dedemin sesi yankılandı;

- geldin mi?
- evet.
- geç odaya geliyorum.

hah solo gibecek anlaşıldı. odaya gittim neslihan'da orda karşısına oturdum. dedem geldi.

"bi kere konuşacağım sözümü kesmeyin. sizin birbirinizi ne kadar sevdiğinizi biliyorum. evlenmek için karara bağladığınız tarihi de. dünkü olanları saymıyorum sinir anıydı. ama napacağınıza karar verin ya da benim kurallarıma uyun." soft geçti. ama altında kaldırdım bekliyorum mesajı vardı.

1 haftamız gayet sıradan geçti. tatil havasında. ama yeterince kuvvetli değildi. istanbul'a dönme günü gelip çatmıştı. arkamızdan sular döküldü, yola çıktık;

- hiç istanbul'a gitmek istemiyorum seko
- bende bebeğim.
- dönsek mi?
- yok gidip işleri halletmek lazım.

bende istemiyordum ama gibe gibe gidecektik.

sabah uyandım, kahvaltı masası hazır. ulan hiç bişe yiyesim yok bi de pazar mutlu aile tablosu herkes evde hiç hoş değil. kahvaltımızı yaptık. dedim ki;

- bugün bi pier lotti'ye gidelim. babası atladı
- ordu evine gidicez. banane lan siz giderseniz gidin beni niye yoruyosunuz amk?
- biz kaç zamandır beraber bişeyler yapamıyoruz o yüzden dedim.
- e beraber olucaz ya işte.
- neslihan'la
- he başbaşa çıkmak istiyorsunuz anladım.
- evet.
- ama ordu evinde yer ayrıttım.
- yapabilcek bişey yok dedim. neslihan atladı.
- gidelim işte. hay allam akıllanmıcak bu kız.
- siz gidin bebeğim o zaman ben gelmeyeceğim. dedim ve masadan kalktım. ayakkabılarımı giydim inerken koştu geldi arkamdan.

- dursana
- neden? sevgili ailenle takıl sen.
- ya yapma böyle
- benim yaptıgım bişe yok bi düşün sen naptın? gidiyorum ben.
- dursana.
- gelicek misin?
- evet.
- bekliyorum.

ulan sevgilimi evden çıkarmak için yarım saat uğraşır olmuştum.

ağlıyordu. haklıydı belki de bilemem. ama ben onu hep bu yüzden suçladım. o kafama bi gecelik çelmeyi takmamış olsa belki neslihan'la hala beraber olacaktım. yalandı tabi ki de ama ben tozu neslihan'a konduramadığım için suçlu ben yada benim çevremdekilerden biriydi. telefon çaldı. arayan abimdi.

- seko?
- hı?
- keyfsizsin?
- yok ya.
- yarın geliyorum.
- hayırdır?
- gelmemi istemiyon mu bin?
- gel de bişey mi oldu diye?
- yok lan sıkıldım.
- he iyi.
- alırsın alandan beni.
- alırım.
- hatunda var.
- olur uyar.
- sen ben hatunlar takılırız işte.
- sen ben senin hatun ve bilmeyen bi hatun.
- ayrıldın mı?
- bilmem ama çıkmıyor evden bende akışa saldım.
- neyse gelince konuşuruz. öptüm.
- hadi bende.

günlerden beri aldığım en güzel haber buydu. abim gelecekti.

@2590 abiler candır be panpa

mekana girdik. sortie'yi bilen bilir. loş aydınlatmanın olduğu, launch müzik çalar içtik eğlendik falan derken, gece 2 sularında eve döndük kızların 2si gitti 3ü bizde kalacaklardı. özge öne oturdu abim 2 kızla arkaya.

- ben hiç gitmeyim burdan ya.
- gitme abi.
- iyisin böyle valla.
- ehehe. yok bişey yaptığım.
- gibtir lan.
- valla bişey yaptığım yok özge'ye sor istersen.
özge atladı zaten,
- söylüyoruz ama yapmıyor harbiden yapsa biraz kafayı dağatacakta sakin takılıyor.

abim mesajı almıştı. dikizden baktığını gördüm. bas geç der gibi bakıyordu. ama bi daha yapmayacaktım.

arabada olmazsa olmaz dediğim parça http://goo.gl/NpJNw

önce tüm takip edenlere teşekkür ederim. bu kadar çok kafanızı gibtim özür dilerim. içmek için söz verdiğim insanlara sözüm söz. isteyen pmden ulaşabilir her zaman. zaten samimi olduğum insanlarda msn ve faceim var. yine isteyene pmden atarım. 28 martı bekleyemedim, bugün hayatımın en aptalca şeylerinden birini yaptım. beni okuduğunuz için tekrar teşekkür ediyorum. 3 ay boyunca okudunuz, yorumlarınız içinizde kalmasın, dökün buraya hepinizin ki değerli benim için...

simdi bitirdim, cok kotu olmus lan. Tam da 28 mart'ta bitirmem de ayri bi ironi olmus. Boylece bir askin daha nasil gibildigini okumus oldum...

biraz daha yazıp gidicem beyler maç var.

istanbul'a vardığımızda, bir durgunluk çöktü üzerimize, artık sonuna geliyorduk, ayrılıcaktık. Hayat tekrar bizi ayrılıklara sürükleyecekti. bir iki gun istanbul'da kaldıktan sonra yine gözyaşları yine veda. Ve tek başına geri dönmenin verdiği inanılmaz acı. Toplam 11 saat sürecek bi yol vardı önümde herseyi düşünebileceğim. Ama arabaya bile sinmişti kokusu. çok özlüyordum daha şimdiden. Dönerken çok sık mola verdim normalde tek başımaysam hele hiç durmadan giderim. yolda bir kaç otostopçu ögrenci gördüm benim yaşlarımda, onalrı aldım nereye gidiyosunuz falan filan derken, kafam biraz dagıldı izmir'e gidiyorlardı. Çok şanslılarmış tek araçla bursa dan izmir'e hemde gayet rahat bi araçla ben ne zaman otostop çeksem ya tır gelirdi ya kamyon. Neyse muhabbet falan derken durduk kahve içtik, birşeyler yedik devam. Bunlar 2 erkekti. yolda arkadaşlarını aradılar flaan lay lay lom gitti muhabbet bir de baktık izmirdeyiz. Anlaşıldı telefon numaraları alındı görüşücez falan denildi ayrıldık ben yola devam ettim.

Eve vardığımda bomboştu ortalık bomboştu yatağa attım kendimi öyle bir uyumuşum ki çocuklar gelmiş yemek hazırlamışlar falan hiç duymamışım. uyandırdılar masa da muhabbet falan ama olmuyordu onsuz yapamıyordum işte, yediğim yemek, aldığım nefes haramdı onsuz. Fotoğraflarımızı astım bi kaç gün boyunca onun planlarıyla uğraştım. Oda duvarları görünmez hale gelmişti. bi an dedim ki lan ne kadar çok fotğraf çekilmişiz. En sevdiğim fotoğrafı vardı. Ağaca yaslanmış ellerini beline koymuş çok muzip ifadeli bi fotoğraftı onu büyüttürüp yaklaşık 1 metre boyunda yatağımın karşısına astım. Her gece uyumadan önce onu görüyorum sabah uyandığımda ise günaydın diyordum. Arkadaşlarımla irtibatımı da kesmiştim artık. sadece o vardı hayatımda msnden konuşuyorduk sürekli uyurken bile açıktı kameralarımız. Arada atlayıp uçağa gidiyordum istanbula bazen o geliyordu. Bi süre sonra seyrekleşmeye başlamıştı gelip gitmeler artık alışkanlık olmuştuk birbirimize ve bunu beni rahatsız ediyordu. Birşey vardı ters giden ben hala böyle pervane iken karşıdan aynı yanıtı alamıyordum. Ve birgün tak diye sordum. "Hayatım" dedim. "Efendim bebegim" dedi. "Hani hep böyle sevgi sözleri falan derken monoton bi hale geldik farkındasın deme? Artık beni eskisi kadar göremeye çalışmıyorsun" dedim. "kafanda kuruyosun hayatım" diye geçiştirmekle yetindi. Ama bu cevap bana yetmemişti. Birşeyler vardı ters giden ben çözemiyordum. Neydi sorun bulmam lazımdı. Atladım uçağa ertesi gün vizem olmasına rağmen istanbulda aldım soluğu. Önce abisinin yanına gittim geldiğimden haberi olmadığını ve durumu izah ettim. O da anlayamadığı bir sebepten durgun olduğunu belirtti ama ona da söylememiş. Akşam yemek vakti geldi. Dedim gitmeyelim eve emirvaki yapmak istemiyorum. Amcabey'i aradı. Seko gelmiş neslihan'a süpriz yapmak için onu almaya gidiyorum havaalanına nesli'ye sölemeyin dedi. bu bize 1 saat kazandırmştı. Yemek çoktan yenmiş ve bitmiş olurdu. evin önüne geldik abisi nesli'yi aradı. "Aşağıdayım hadi gel traffic'e gidelim" dedi. 5 dk sonra aşağıdaydı beni gördü çok sevinmişti boynuma dolandı öpücükler geldi ardı ardına elini kavradım, süpriz dedim. Çok şaşkındı senin yarın sınavın dedi. boşver finalden 100 alır geçeerim dedim.

Daha sonra sessiz bir yerde konuşmak istediğimi söyledim. Abisi arabanın anahtarını verdi ben yorgunum siz gidin nereye istiyosanız dedi. dönüşte beni traffic'ten alırsınız dedi. Tamam dedik çıktık yola adresimiz belli olmadan kurtköye doğru sürmeye başladım uygun bi yerde kenara çektim arka koltuğa geçtik, sarıldım sımsıkı "bebeğim" dedim. "söyle hayatım" dedi. "Noldu" dedim. "Kafam karışık" dedi. Demesiyle benim beynimde oluşan tilki kat sayısı bir anda milyonlara ulaştı. "Noldu" dedim. "Hayatında başka biri varmış?" dedi. Şoktaydım sevdiğim kadın bana bunu söyledi nolduğunu anlamadan 2. şok "bizim yatağımızda mı yattınız" dedi. "Ne diyosun sen?" dedim. Yarın benle gel nolur dedim. izinler alındı komutandan yarın evimize gidicektik. Yolda bana hiç bi arkadasımla konusmadıgımı odam çıkmadıgını ve bi kızın üst üste 4 gun bize geldiğini söyledi ( Fotografçı kız nasıl ne istediğimi anlatıyordum ciksapel hiç bişe yok yani) gidince görürsün tanıştırırım seni dedim. iyice kızdı resmen camdan dışarıyı seyrediyordu. ilk güven sarsılmasıydı bu. Eve gidince pişman olacaktı ama bi kere güveni sarsılmıştı. Tehlike çanlarını hissediyordum artık. Havaalanına indik abim aldı bizi arabamla o bırakmıstı bizi havaalanına yine alan o oldu haliyle eve gittik bişeler yedik ordan kendi evimize doğru yola çıktık 2.5 saat süren yol hiç konuşmadık elini bile uzatmadı tutmam için. eve vardık kızın kartını gösterdim odaya sokmadım kızı aradım çağardım. Ağlıyordu ne düşünüyordu da ağlıyordu. Kız geldi merhaba ben serpil dedi. Gözyaşları akıyordu artık tutamıyordu. Beğendiniz mi odayı dedi. Daha görmedi dedim. Benim yatağımda yattınız bi de şimdi bana mı göstereceksiniz diye bi feryat geldi. Hiç bişe sölemedim. Serpil Hanım nasıl yani sizin haberiniz yok mu? odayı görmediniz mi falan dedi. Ama ağlamaktan yüzü gözü şiş sevgilim hiç birşeyi dinlemiyordu.

Tuttum belinden kaldırdım. bir yandan sağımı solumu tırnaklıyordu. bir tanesi gözümün çok yakınından geçmişti hatta, odaya geldiğimizde gözü kapalıydı gözünü aç beni seviyorsan gözünü aç dedim. Gördü odanın halini gördüğünde serpil hanımın fotoğrafçı oldugunu idrak etti. odanın halini görünce bi sakinleşti sonra bana baktı yaptıklarını gördü yine başladı ağlamaya özür dilemeceler falan. Ama benim kafam hala neden bu güvensizlikteydi. Sebebini öğrenmem lazımdı. Ama nasıl niye benim sevgilim bodrumda geçtiğim sadakat sınavında muaf olmuşken böyle şeyler düşünüyordu. Serpilden özür dileyerek uğurladıktan sonra, odaya döndük bakıp bakıp ağlıyodu nasıl süphelendim senden diyerek içindeki güvensizlik yerini pişmanlığa bırakmıştı. Ama o güvensizlik nedendi hala öğrenememiştim.

izmir'de olduğum zamanlar yarışırdım. Zevkine parasına vs. Epeyde tecrübeliyimdir. 2007de bir kaza yapmıştım. Toplam dikiş izi sayım 170, sol köprücük kemiğimi ve sağ kolumu 2 kez kırmışlığım var. Nerden geldin lan buraya diyeceksiniz vazgeçmek zorunda kaldığım 2. alışkanlığım bu oldu. Neslihan o kadar çok işgal etmeye başlamıştı ki zamanımı sürekli camde konuşalım istiyor, kapattıgım zamanlarda surat yapıyordu. acınası bi hale geliyorsun diyen abimi giblemeden yoluma devam ediyordum tabi ben. Böylelikle akşamları yarışlara gitmeyi de bıraktım. Annem hep zaten neslihan'ın tek işe yaradığı konu diye bahseder açıldığında, bence en büyük kaybımdır. Bir kış daha ara ara gidip gelmeler ve bi çok seni seviyorum cümleleriyle geçti gitti. 2. kışımızı da bu şekilde beraberce atlatmış olduk ama artık sudan sebeplere bile kavga eder olmuştuk ve bu benim sinirlerimi hırpalıyordu. Evde oldugum zaman annemlerle, okulda oldugum zaman ev arkadaslarımla kavga ediyordum. Bu durumda hep yanımda olan abimdi. Hep bana doğru bildiklerini yanlış gördüklerini anlatıp yol haritası çiziyordu. Ama ben iplemiyordum tabi ki. Artık 3. sınıftık 1.8 ortalamayı tutturamama korkusu oluşmaya başlamıştı. Derslere çalışmak lazımdı ama nerde... Neslihan'ın sınav zamanı görüşmezdik ama benim sınav zamanlarımda bana ayıracak zamanın yok mu diye surat yapardı. Eğer okul uzasa bizimkiler beni kanıttıra kanıttıra giberdi.