4 yıl

işe başladığının haftası izin günü çok yorgun olduğunu söyledi. tamam dedim yeni başladı dinlenmesi lazım. elbet haftaya buluşuruz. hafta içleri zaten, çok yorgunum der hiç bi yere çıkmazdı. olsun be seko bu hafta sonu çıkarsınız dedim hep kendime. hep bi dahakilere erteledim kendimi, bi daha ki cumartesiye çizik attım, arkadaşlara hatunlayım bu hafta başka zaman buluşuruz dedim. hep bi sonraki haftaydı beni umutlu kılan. 52 hafta vardı yılda elbet birini ayarlardı benim için.

beyler bu gece bitiriyorum hikayeyi...

önce tüm takip edenlere teşekkür ederim. bu kadar çok kafanızı gibtim özür dilerim. içmek için söz verdiğim insanlara sözüm söz. isteyen pmden ulaşabilir her zaman. zaten samimi olduğum insanlarda msn ve faceim var. yine isteyene pmden atarım. 28 martı bekleyemedim, bugün hayatımın en aptalca şeylerinden birini yaptım. beni okuduğunuz için tekrar teşekkür ediyorum. 3 ay boyunca okudunuz, yorumlarınız içinizde kalmasın, dökün buraya hepinizin ki değerli benim için...

tüm haftasonları doldu adeta yaz geçti. temmuzdan, eylüle kadar hiç görüşemedik. ben yine de yılmadım. yine direndim artık telefonlarımı açmaz oldu. mesajlarıma yanıt gelmez oldu. 13 eylül 2011 tarihinde aldığım mesaj aynen aşağıdadır.

"serkan;
sana ilk kez bu kadar ciddi sesleniyorum. benim içimden sana sevgim azaldığını sakın sanma. seni paran için veya arabalar evler için değil, seni sen olduğun için seviyorum. senin adın geçtiğinde kalp ritmim bile değişiyor ama birazcık görüşmeye ara vermeliyiz. belki 1 hafta kadar ben ilginden sıkıldım açıkçası. bu bi ayrılma mesajı falan değil bu sadece bi mendil sallayış, izmire gitmiş gibi düşün. babamın telefonumu elimden aldığını. iyi olacağım yine sana koşacağım hiç merak etme. bu mesaja cevap yazma gitme deme. gitmiyorum çünkü.

seni çok seviyorum

neslihan"

@2696 şu an zor kanka

bi markete gidip geliyorum. sigara alkol bitti.

geldim yarım saate devam

hiç mesaj atmadım beyler evden çıkmadım kimseyle görüşmedim. bırakın haftayı günleri dakikaları sayıyordum. ama yok bi kere çalmaz mı telefon acaba çekmiyor mu diye milyonlarca kez kontrol ettim. yok hatun kendi havasında. bi haftasonu gezisi diye abisinin faceinde fotoları gördüm. ulan gezmişler yemişler içmişler benim haberim yok. artık yanlızlık konusuna kendimi alıştırmaya çalışıyordum. aradım meşgule attı. bi daha aradım yine meşgul. üstüste 10 kez belki de aradım. sonra telefon kapandı. delirdim. atladım arabaya bastım bostancıya, köprü trafiğini görünce indim beşiktaş'a arabaya uygun park yeri bulup atladım vapura. indim kadıköy'e. koşarak otobüs duraklarının oraya sordum hangisi küçük yalı'ya gidiyor diye 17 dediler gülerek. ne biliyim amk hayatımda otobüse mi bindim istanbul'da. GEÇTiM küçükyalı'ya

çaldım kapıyı annesi açtı;

- sen ne arıyorsun burda?
- neslihan'ı görmeye geldim.
- geç geç. ulan bi tedirginlik oldu ama hadi hayırlısı.

içerdeki herkes süslü püslü görsen nişan var falan sanırsın. neslihan'a baktım mutfakta yemek yapıyor telaşlar içinde.

- hayırdır?
- ödümü kopardın ne arıyorsun burda?
- yanlış mı geldim?
- yanlış zamanda geldin.
- noldu?
- yok bişey.
- ya söylesene noldu?
- dedemler geliyorlar
- eee?
- sen bilmiyorsun onları görmesinler seni.
- lan görseler nolcak 7 sülalemiz biliyor beraber olduğumuzu.
- yok onlar başka.
- töbe töbe kızım manyak mısın?
- hadi git sen git.
- tamam yarın ararım.
- arama.
- gelirim.
- tamam ara.

evden çıktım içimde kurt, cemi aradım arabayı getirmesini söyledim. oturdum arabaya çektim kenara bekliyorum. bi saat kadar bekledim.

bi araba yanaştı, beyaz bi mercedesti bi kadın indi önden sağ kapıdan soldan bi adam arkadan 2 çocuk. biri benle yaşıttır, diğeri 17 falan. ulan bu benle yaşıt olanın elinde çiçek çikolata kavradım durumu tabii. neslihan'a mesaj attım "demek bunun için beni evden kovdun" tam arabayı çalıştırdım. balkona fırladı. hiç takmadım bastım gaza. eve geçtik cemle arabayı almak için bi yandan ağlıyordum, bir yandan daha çok basıyordum. telefonum susmuyordu en sonunda kapattım. evden dönüşte pendik gidiyordum ama hiç bilmiyordum nereye gittiğimi. pendik pazar yerinin ordaydım arabanın biri aniden önüme çıktı frene yüklendim. 2 parmak falan kaldı aramızda. adamdan özür diledim pazar yerine girdim. çektim köşeye. açtım müziği. atv acı haber müziği zaten amk. http://goo.gl/YG2Uo hafif esen rüzgara camları açtım kafayı yasladım arkaya hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. oyuncağım alınmış gibi. kimse yoktu o anda neslihan'dan başka aklımda.

yan koltuğa baktım neslihan'ın koltuğu o. sordum kokusuna

- neden böyle oldu? cevap yok tabii.
- cevap versene! yine yok.
- o huur çocuğu kim? yine tık yok.
- neden benden sakladın? yok cevap yok.

telefonu açtım mesaj yağıyor hiç giblemeden abimi aradım.

- abi! salya sümüğüm ama
- noldu lan? kaza mı yaptın?
- yok abi kaza olsa keşke.
- noldu lan?
- neslihan'ı istemeye geldiler.
- yuh dıbına koyim nasıl lan?
- basbaya işte.
- sende ağlıyorsun buna?
- napcam sanki başka?
- salak kızın gönlü sendeyse zorla vercek halleri yok ağlama dıbına koyim.

vedalaştık kapattık ama cevap beni tatmin etmemişti. etmeyecekti.

telefonum çalmaya başladı bu sefer neslihan;

- nerdesin saatlerdir? kızgındı ama ben ondan daha fazla kızgındım. sümüklerimi çektim.
- ne o yeni sevgilini öteye mi attın?
- ne sevgilisi zorla gelmişler.
- pek zorla gibi durmuyordu ama.
- dedemlerin tanıdığıymış hayır deseniz bile gelsinler dedi.
- hay allah'ım bilmiyorlar mı senin benimle olduğumu yetti be ne yapmaya çalışıyorlar?
- bağarma.
- bağrırım. deyip kapattım telefonu özrü kabahatinden büyük.

eve döndüm vurdum kafayı yattım. nasıl uyuduysam hiç bişey duymamışım amk. neslihan dürtüyo beni. rüya sandım önce baktım öptü falan açtım gözü o yüzümdeki mutluluk ifadesinden eser kalmadı.

- ne arıyosun sen burda?
- ya nerde olacam serseri?
- yeni sözlünün yanında.
- seko harbi aptalsın.
- bana söylemiş olsaydın böyle olmazdı.
- salak herif seni ne kadar sevdiğimi bilmiyor musun?

kendime sordum artık şüpheli olduğumu farkettim.

ses çıkarmadım. 1 hafta görüşmemeyi falan herşeyi bu isteme muhabbetine bağladım tabi ben. artık ses çıkarmaz olmuştum hiç birşeye o günden sonra ayrıldığımız güne kadar bi daha neslihan'la yüzyüze görüşmedik ne diyorsa tamam diyordum geceleri için için ağlıyordum ama belli etmiyordum. telefonda konuşuyorduk çok özledim tripleri falan. hep bi sonrasına ertlenen buluşmalar. artık iyice sıkılmıştım. 17 aralıkta kocaman bi tazmanya şeytanı aldım ona yolladım kargo ile. varlığımı hissettirmeye çalışıyordum aklımca.

ertesi gün bi mesaj geldi. "tak var gönderdin sanki onu" hay amk noluyo lan? mesaj attım hemen;

- beğenmedin mi?
- bizimkiler bizi ayrı sanıyorlardı. senin aptal kutun tak etti herşeyi.
- ailen bizi niye ayrı sanıyordu?

cevap gelmedi bende atmadım. ama çok bozuldum beyler anlatamam.

18 aralıkta böyle bitmişti. 2 gundür evden çıkmıyordum tüm bildiklerim tersine dönüyordu. bütün gün nba oynadım tv izledim nette dolandım takıldım öyle. 19u oldu aynı mod evi tak zütürüyor bi kendimi kaldırıp temizlemedim bile. 20si sabahı alkolden sebep geç uyanmıştım. telefon çaldı. baktım abim;

- nabıyon la?
- iyi sen?
- uyuyon mu?
- heee uyuyom.
- uyan amk yarın napcanız?
- yarın ne? aaa hagibtir doğum günüm.
- aferim amk. neslihan nerde?
- bilmem evdedir.
- ayrıldınız mı?
- bilmem
- nasıl bilmem
- ailesine ayrıldık demiş.
- bugün yarın ayrılırsınız.
- bilemem.
- hadi görüşürüz.
- hadi bye.

tam yattım kapı çaldı, söve söve kapıya yöneldim açtım baktım neslihan geldi içeri,

- hoşgeldin.
- bizimkiler bilmiyor geldiğimi.
- heh anlat şu meseleyi
- ya anlatcak bişey yok cok baskı yaptılar ayrıldık dedim bende.
- bi zorluğa da göğüs gersen.
- sana anlatanda kabahat zaten.
- haklıymışsın modu yapma bana!
- bağarma.
- bağartırma hep aynı şeyi yapıyorsun bi kere sırtını dön şu ailene artık.
- evlendikte dönmedim deme.
- ya bırak allah aşkına evlensek farklı mı olcak?
- hep kaç sen zaten.
- ben senin için ailemi herşeyi bırakıp istanbula yerleştim bana kaçmaktan bahsetme!
baktım üstünü giyiyor.
- nereye gidiyorsun?
- eve nereywe olcak?
- otur şuraya neslihan.
- oturmazsam nolcak?
- otur dedim. sesim iyice yükseliyordu.
- otur deyince oturtabilceğin köpeğin değilim ben senin.
- neslihan oturur musun?
- hayır gidiyorum ben.
çizmelerini giyiyordu ben salonda kapıyı gören yerde oturuyordum.
- o kapıdan çıkarsan bi daha gelemezsin. ağzımı gibeyim keşke demeseydim.
- gelcek olan yok zaten dedi. kapının çarpması iliklerime kadar doldu. kafayı kaldırıp bakmadım bile. mesaj geldi.

"sana hiç bi zaman bi kinim olmayacak seni gerçekten çok sevdim.

hoşçakal."

çırpınışlarım hiç bi işe yaramamıştı. anlatamamıştım derdimi. beni kavrayamamıştı. koca evde duvarlar üzerime üzerime geliyordu. pcde bulunan tamı tdıbına 14.000 fotoğraf klasörüne shift + del tuşu ile sile başlattım o sinirle. faceten fotoğraflarını kaldırdım. evde ona ait ne varsa bi koli yaptım. attım dolaba. koklayıp koklayıp ağlıyordum. abimi aradım

- ayrıldık.
- ve beklenen son. ne desem boş otur ağla dedi.

öyle yaptım ağladım bastım kokusunu burnuma ağladım. günlerce gecelerce, hiç vazgeçmeden bekledim. bana doğum günü hediyesi yapmıştı resmen. istanbul'da neden durayım ki. bastım izmir'e doğum günü saatlerime izmir yolunda girdim. telefonumu kapatmıştım. hiç doğum günü mesajlarıyla uğraşamazdım.

izmir'e vardım anahtarı istanbul'da unuttuğumu farkettim. arabayı evin önündeki açık otoparka çektim. yatırdım koltuğu hala yaşlar süzülüyordu gözümden. uyumuş kalmışım. sabah kalktım arabayı çalıştırdım üşümüşüm amk. ısındı motor gittim poaça alıp geldim sıcak eve annemlere. çaldım kapıyı. annem açtı. annemle neslihan arasındaki benzerliği de görmeniz lazım beyler. sanki onun kızı amk. annemi görünce sarıldım ağladım kapıda kadıncağaz şoka girdi noluyor diye. abimin sesi geldi.

- seko gelmiş deme?
- geldim.
- ağlıyon mu la daha sen?
- hııı.
- geç içeri geliyom.

geçtim içeri annemle abimin konuşması geliyordu.

@2719 arkadası aradım onun arabasını aldım o da küçük yalıda unutmuşum onu amk

edit: bu kadar hızlı bitirme kararında olmadığım için