Ben Abdullah Uçmak… Adana’dan çıktım, istanbul’a damga vurdum.

Adım Abdullah Uçmak. 1970 yılında Adana'nın Kadirli ilçesinde doğdum. Kolay bir hayatım olmadı. Sokağın diliyle büyüdüm. Kuralı, raconu orada öğrendim. Kimse bana yol göstermedi; ben kendi yolumu kendim çizdim.

90'lı yıllarda Adana’da adımı duyurmaya başladım. O zamanlar yerel mafyayla yollarımız kesişti. Kimin ne olduğu belliydi… Meydanı boş bulmadık ama boş bırakmadık da. Herkes kendi yoluna gitti, ben istanbul’un yolunu tuttum.

istanbul başka bir dünya... Küçük balık burada yutulur. Ya büyüyeceksin ya yok olacaksın. Ben büyümeyi seçtim. Uyuşturucu, silah, adam kaldırma… Hepsini bilen bilir. Ne yaptıysam arkamda iz bırakmadım. Herkes bilir ki Abdullah Uçmak öyle kolay konuşmaz.

Ama ne olduysa 2011 yılında oldu…

“Tatlıses vakasına… Adım karıştı.”

14 Mart 2011 gecesi, ibrahim Tatlıses’e silahlı saldırı düzenlendi. Maslak’ta, canlı yayın sonrası… Ortalık karıştı. Herkes birilerini suçladı. Adımı o olayla birlikte anmaya başladılar. “Emri Abdullah Uçmak verdi” dediler. Delil yok, belge yok. Ama ben zan altındayım.

Gözaltına alındım. 2014 yılında mahkemeye çıktım. Savcı ne varsa önüne koydu. Beni 36 yıl 6 ay hapse mahkûm ettiler. “Koordinatörü sensin” dediler.

Ben sustum. Konuşsam yer yerinden oynar. Ama Abdullah Uçmak racona ters düşmez.

“Bugün neredeyim? Hapisteyim. Ama izim dışarıda.”

Evet, bugün cezaevindeyim. Ama ben buradayım diye dünya dönmüyor sanma. Dışarıda hâlâ adım geçer. Uçmak adını duyan ya selam durur, ya yolunu değiştirir.

Ben kolay yetişmedim. Kimseye eyvallah etmedim. Hayatın içinden geldim, karanlığın içinden geçtim. Şimdi duvarların arkasındayım ama unutulmadım. Çünkü bu ülkede bazı isimler gölgede yaşar, ama etkisi güneş gibidir.

Ben Abdullah Uçmak. Adanalıyım. Racon bilirim, sadakat bilirim. Ve unutma…

“Rüzgâr eken, fırtına biçer.”