Beyler Zeynep benim 1 aylığına okulda gözükmememi istedi. ilk Eylül ayında okullar açıldığında ben orda olmayacaktım fakat sonrasında okula girdiğimde bomba gibi düşmemi istiyordu. Eski imajımı bana geri kazandırmak konusunda çok ısrarcıydı. Her zaman bana şey derdi (Hollywood konuşması vardı biraz hatunda tıpkı Ebrar gibi) "Bazı insanlarda Az gösteriş çok gösteriş demektir Atacım ve sen bu insanlardan birisin." Bütün bu planları yaptığı gün meyhaneye gidecek ve ona ilk defa rakı ısmarlıyacaktık, Zeynep ömründe rakı içmemişti ve denemek istiyordu, biz de Halil abi'nin mekandan kalktık (Şimdi burada tekrar ufak bir ekleme beyler, çoğu zaman biz orada otururduk, orası bizim zamanımızın sonlarına doğru kafe açtı makbuz kesmeye başladı ondan evvel, içerisnde oyun oynanan bir iki iş yeri olan kepenkli bir kahvehaneydi, biraz batakhane türevindeydi fakat gelen tipler genelde öğrenciydi o yüzden hiç öyle düşünmedik zaten mekan çok da kalabalık olmazdı. Zeynep gibi yakın kız arkadaşlarım hariç hiç bir kıza bu mekanı göstermedik tabii , o dönem de adı Yolgeçen Han'ıydı, biz kısaca Han der geçerdik. Hikayede de bundan sonra Han diyeceğim) Neyse, Han'dan kalkıp meyhaneye doğru yola çıkacaktık, Han'da Halil abi'nin yaptığı klagib tadilatlardan biri vardı ben de bir tanesinin üstünden atlayayım derken bir anda nasıl olduğunu anlamadan sağ bacağımdaki rahatsızlık nüksetti beyler, dizimdeki kaslar kendini bırakıverdi, diz kapağım yerinden çıktı öylece kaydım. Yerde yattım bir süre fakat bir türlü kalkamıyordum, Zeynep'in gözünden endişe akıyordu, sürekli elinde buzlarla dizime basmaya çalışıyor, omzuma vurup "Söz geçecek bak buradayım ben" diyordu. Ama beyler, bu acı sanki köprücük kemiğimi kırdığımdakine benzer bir acıydı, sızlama gibi korkunç bir ağrı.. işte o anda anladım, kırmıştım ama nereyi? Diz kapağımı mı? Hayır, hayır mümkün değildi. Hemen yakın olan Haydarpaşa Numuneye gittik babamın şimdilik endişlenmemesi için haberi olmamasını istedik. Ondan sonra da Orhan'ı ve Kaan'ı çağırıp Numuneye yollandık, Kaan da Orhan da Kadıköy'de oturduklarından çabucak geldiler, beni bir taksinin arkasına koymaya Halil abi Kaan Orhan ve Zeynep yardım etti, kafamı Zeynep'in başına koydum beyler, sağ dizim hafif kırık oturuyordum, Zeynep dizime bakıcna ufak bir çığlık attı, "Ata- ata diz kapağın dizinin üstünde duruyor" dedi. Harbiden aşağı bakınca diz kapağımın yerinden çıkıp taa yukarıya kadar geldiğini gördüm beyler, o kadar korktum ki sıçtığıma kısa süreliğine inandım. Zeynep bir eliyle gözlerimi kapadı, sonra ufak bir kasisten geçince ağrım korkunç şiddetlendi bir süre Zeynep'in elinin içine sessiz sessiz ağladım ama sonra gözlerimin karardığını hissettim beyler.

Beyler koca bir partı yalan etti serkan yine.
---
Baştan tekrar yazıyorum o yüzden arada atlayabilirim. Nilgün'ün bacağından yukarı doğru iyice kaydım beyler, belli bir süre sonra elim artık iç çamaşırının üstündeydi, bana bakıp güldü sonra da ağzını açtı "Ebrar senin hakkında doğru konuşmuş, harbi tehlikeliymişsin Ayı" dedi. Biraz bozulmuştum beyler, demekki Ebrar benim hakkımda Nilgün'e konuşmuş onu bana yanaşmaması konusunda uyarmış mıydı? O zaman bu kız benimle niye konuşuyordu? Elimi çektim beyler hızlıca, ama Nilgün hiç alınmamıştı anlaşılan ki iki eliyle tutup elimi tekrar bacağının üzerine koydu. Öylece kaldım ben de beyler. Şimdi ufak bir ara verip burada şunu söylemek istiyorum, ben öyle yavşak olup da çok kız düşüren bir tip değilim, hatta çok kız düşüren bir tip de değilim. Ama bu hikayede üstüste kız düşürme modundayım, nasıl olduğu hakkında inanın benim de hiç bir fikrim yok fakat kızlar bir şekilde özellikle Ebrar'ı bilenler, eğer çok masum değildiyseler (ki çevremde öylesi pek yoktu Masal hariç) bir kızı böyle seven bir adamı hayatta kaçıramam diye düşünüyorlardı diye düşünüyorum. Bunun dışında uzun boyuma rağmen, kiloluyum beyler göbeğim filan var yani öyle fit bir tip değilim, yağlı-kaslı garip bir vücudum var pek de beğenilmezdi arkadaşlarım tarafından şimdi çok hayvanımsı gözüktüğü için tarzı olduğunu söylüyor arkadaşlar ama o dönem pek de tarzı yoktu Ayıcık derdi millet yani bize. Bunu da geçtim, ben kızlarla öyle tanışıp harcayan biri de değilim, lisede çok yaptım filan ama bıraktım o işleri. Neyse beyler sonuç olarak bu işler böyle ben hikayede lanse edildiği gibi yavşak her istediği kızı elde edebilen bir adam değilim, o yüzden de bu ne ulan hiç gerçekçi değil herif önüne geleni tokatlıyor demeyin çünkü ne yazık ki öyle yürümüyor. Artık dayanamıyordum açıkçası beyler Nilgün'le yiyişmeye başladık deli gibi yiyişiyorduk, mekan ergen mekanı filan ama biz hiç dinlemeden deli gibi yiyişmeye başlamıştık, nilgün bacaklarını bir süreden sonra benim kucağıma bile atmıştı fakat bu sırada sağ diziyle hafif taşşaklarıma basıyordu beyler, yalan yok canım da acıyordu. Ayrıldım bundan kısa süreliğine baktım öylece o da bana baktı, dedim Nilgün gelecekte çocuğum olmasını isterim ben. O da biraz daha bastı bana bakarak "Evet ama benim hoşuma gidiyo seni hissetmek" dedi. Ulan delisi bırakmıyor peşimizi diyemedim. dıbına koduğumun manyakları yine gelip beni bulmuştu. Madem hissetmek istiyorsun niye taşşağıma basıyorsun, patlarsa acilde hissederler diyemedim tabii. Öylece kafamı salladım yiyişmeye devam ettik, biraz alttan elimle okşamaya başladım bunu zaten soba gibiydi beyler, Nilgün'den sonra çok kızla görüştüm ama beyler bu kadar kolay fırını yakan bir kız daha görmedim, hatun çok kolay kıvama geliyordu. Tam bu sırada arkadan biri astım krizine girmiş gibi öksürdü. Kafamı kaldırınca Deniz'i gördüm, "Kanka tuvalete gidelim mi" diye hızlıca sordu. Anladım ki konuşmamız gerekiyordu, "Eyvallah" dedim. Çıkarken arkamdan Deniz'in yanındaki kız Nilgün'e soruyordu "Siz çıkıyor musunuz şimdi?" "Yok biz sadece arkadaşız" "Hee arkadaşça yiyişiyorsunuz yani"..

Zeyneple sohbetlerimize bu şekilde devam ettik, ona Ebrar'ı anlattım, nasıl seviştiğimize kadar her şeyi anlattım beyler, kısa süre içerisinde Zeynep'le Ebrar gibi olmuştum, ne idüğümüz belli değildi. Ama arkadaş olmak için fazla güçlü duygular içerisindeydik fakat öte yandan ben hala Ebrar'ı düşünüyordum, bir yandan Zeyneple bir şeyler yaşamayı çok istiyordum fakat bir türlü Ebrar'ı kafamdan çıkartamıyordum, kız kibar tabirle zaten "çirkindi" kendisi de kendine böyle derdi, yüzü pek güzel olmasa da vücudu gerçek bir sporcunun vücudu gibiydi, öyle manken gibi kızları sevenler için idealdi fakat ben bunlar için istemiyordum onu, sadece Ebrar'ı unutturabilme ihtimali için istiyordum onunla bir şey yaşamayı, Ebrar'ı kaybettikten sonra sevgi açlığım bir daha hiç geçmedi beyler. Her gün daha da kötü oldu. Hala da geçmiş değil, fakat unutmaya çalışıyoruz. Zeynep'in gösterdiği yol da kendinde işe yaramıştı fakat bana gelince pek işe yaramadı, nitekim Zeynep benimle bir iki defa beraber olmak istedi, bunu biliyorum çünkü: onun da buna ihtiyacı vardı, benim de ondan çok buna ihtiyacım vardı fakat bir kere bile olmadı. Kaan ve Deniz bir kaç defa "Aranızda ne var?" diye sorunca yalan söyleyerek öyle işte kanka sevişiyoruz biz demiştim, mecburdum buna yoksa kim sevişmeyi red edecekti beyler? Kız yüzü hariç manken gibi bir kızdı yüzü de ortalama sayılabilecek durumdaydı. Ama ben artık ciddi şekilde hasarlıydım, biri ne zaman ciks dese aklıma direk Ebrar gelirdi beyler, hiç abartmıyorum. ilk başta benim onunla yaptıklarımız gelirken sonraları kabuslara dönmeye başladı, bir kaç kabusumda Ebrar'ın Efe'yle olduğunu görüyor fakat bir türlü onlara ulaşamıyordum, bir tanesinde ise giriş kapısı gibi bir yerdeydim (eski köy evlerinde olur, giriş vardır sonrasında devamı gelir) işte hol denebilecek bir yerdeydim. Kapılar ve perdelerin arasından Efe'yle Ebrar'ı görüyor fakat bir şey yapamıyordum, belli bir süre sonra ciks sözcüğü Ebrar'la başkalarını hatırlatmaya başlamıştı beyler, Ebrar'ı her hatırladığımda üzülür olmuştum, çoğu geceler yalnızlığımda öylece oturuyor, kabus görmemek için PC başında vakit geçiriyordum. Nasıl benim güzel Ebrar'ım gidip de böyle olmuştu? Nasıl Ebrar'la Zeynep'i bu kadar yıkmışlardı, peki ya Ebrar'ı ben mi yıkmıştım? Bunu onunla konuşmalıydım ve kesinlikle öğrenmeliydim.