amcamın oğluyla evlendirildim ağlamalık hikaye

bahsettiğim yol ayrımına gelmek üzereydik. arkamda kalabalık, önde davul zurna, aralarında biz vardık. atın yularını eşim olacak zütçü amcaoğlum tutuyor, arada bana dönüm pis pis sırıtıyordu. gülecekti tabi ki.. bu sıfata eşşek bile verseniz gibeceği için mutlu olur gülerdi.

o kısa mesafede hayatımı yargıladım.. pişmanlıklar denizinin biletsiz yolcusuydum. kader beni önce fakirlik içinde süründürmüş ardından töreyle sarmıştı ve şimdide çayır cayır gibecekti... sistem bozuk aga dedim kendi kendime. düzeltecektim. benim bedenim, benim kararımdı. töre gibilmeme karar vermemeliydi.

artık dünyanın adaletine küfür etmeyi bırakmıştım zaten öyle birşey yoktu.

yol ayrımına geldiğimde damat beye seslendim yanıma yaklaştı bişey söylicek gibi eğildim ve gözüne parmak attım. bu parmak göre yiyeceğimin intikamıydı. birden geri çekilmeye çalıştı ama tekmeyide attım yıkıldı pekekent.

deh dedim kır at, koş ki yırtılmasın züt zarımız.. at anlamıştı sanki halimi.. delicesine koşuyordum.. son kez ardıma dönüp baktım.. o sapkın, o homociksüel kalabalık hayretle gidişimi seyrediyordu.

töreden kaçıyordum, her adımda namusumu kurtarıyordum tozlu yolda yitip giderken..

bir daha dönmemek üzere batan güneşe doğru hızlıca yol alıyorduk. duvağımı çıkarıp attım, yüzümdeki makyajı elimle sildim. bir erkeğe yakışmayan şeylerdi nitekim.

büyük şehire gidip yeni bir hayat kurma hayalleri gözlerimin önünde raks ediyordu.. ben hayallerimi süslemeye devam ederken birden sarsıldım.. evet kır ata bişey olmuştu. bayağı yol almıştık anlaşılan yorulmuştu. hemen bir dere kenarında durdum. namusumu, bedenimi bu aymaz halkın elinden kurtaran yegane canlının acı çekmesine göz yumamazdım...

inip hemen atı inceledim.. acı çekiyordu belli. sol ön bacağın çapraz bağlarında yırtılma tespit etmiştim. bu tıbbi terimi de köy kahvesinde maç izlerken duymuştum. o an uygun geldi ne bileyim.

at gözlerime bakıyordu "sende beni kurtar" der gibiydi..

nasıl yapacaktım ki.. zira bir sedye, neşter, röntgen cihazı, hepsini gibtir et bir anestezi aletimiz bile yoktu. kan gerekse hastayı kaybedecektim. o an elde olan bulgular ve içinde bulunduğumuz tıbbi yetersizlik nedeniyle ameliyattan vazgeçmek ve islama yönelip dua etmeyi tercih ettim.

bildiğim sureler çapraz bağlara etki etmemiş olacak ki kır atım daha çok böğürmeye başladı. ormanın ortasında yaralı bir at ve gelinlikli ben, kalakalmış çaresizce çare arıyorduk.

bir kez daha nalet ettim insanlığa, doğduğum güne, beni bu gelinliğe sokan sisteme, imf ye, kayıp kıta mu ya bile..

ne istediniz lan bizden.. tanrım dedim "eğleniyor musun"..

kaçarsam at gibilecek, dönersem ben...

uyudunuz mu lan ?

hay gibeyim ya bisürü yazmıştım pc kapandı.

karar vermiştim orada.. dönemezdim. bu yiğit zütümün kahramanı dostumu bırakıp gitmeliydim.. o beni bırakmamıştı evet, ve bu yaptığım ihanet gibiydi dışarıdan görenlere. ama değildi inanın.. çünkü o da gözlerime git der gibi baktı. " git yoksa gibecekler.."

ormanın ortasında gelinliğimle kahramanımın önünde diz çökmüş ağlıyordum.. kapitalist sistemden bir at ile kaçamazdım doğru, ancak taşıttan ziyade bir dostu bin gibi bırakıp gitmek insanlığa, onura ve değerlere tersti..

ağaçlar yüzünden ormanı göremiyordum. gibtiğim yerinde ne gerek vardı bu kadar ağacın. kaybolmak farz olmuştu zaten..

dostumu alnından öptüm. elveda kahramanım.. beni bu azmış züt sevdasıyla kavrulan güruhtan çekip aldın... belki bir gün cennetin bahçelerinde karşılaşırız.. tıbbi yetersizliğim için affet beni.. elveda.

kararan ormana daldım.. yol uzundu ve yürümek sistemin çarklarından kurtulmanın tek çaresiydi. belki bu yolda ölecektim ama umrumda değildi. sonuçta herkes ölürdü, ama herkes gerçekten yaşamazdı..

güneş battığında, ormanın ortasında gelinlikle çaresizce bir köşeye sindim.. uyumalıydım. zütü kurtarmanın sevincini iyi bir dostu kaybetmenin üzüntüsü silip atmıştı. muhtemelen aranıyordum da.. o züt sevdalıları peşime düşmüş olmalıydılar. sabah erkenden kalkıp kurtuluş yolculuğuma devam edecektim..

güneşin ilk ışıltılarıyla uyandım..

ezan ve horoz sesinin yerini kuş cıvıltıları almış, türlü türlü böceklerin sesleri ormanı pazar yerine çevirmişti. acıkmıştım da.. anamın tarhanasını özledim, ama beni gibilmeye kendi elleriyle hazırlayan bir annenin çorbasını asla içmeyecektim. zaten istesem de annem ağacın arkasından bi tas çorbayla çıkıp " al oğlum yannantan iyi kaçtın iç kendine gel" diyecek bir durum yoktu.

çaresiz kalktım ve ağaçlara dadandım. elma armut ne buldumsa yedim..

karnımı doyurmuştum. artık yerimi belirleyip yoluma devam etmeli ve bu köhnemiş insanı mal eden yerel yönetimden iyice uzaklaşmalıydım.

otobüs terminali 800 doğu meridyeninde, bulunduğum yer ise 500 doğu meridyeninde yer almaktaydı.
buna göre;
80 - 50 = 30(meridyen farkı)

30 x 4 = 120 dk ( zaman farkı ) 2 saat
10 + 40 = 50 ( meridyen farkı )

50 x 4 = 200 dk ( zaman farkı ) 3 saat 20 dk

evet 3 saat 20 dk yürümeliydim özgürlük için...

gelinliğimi elimle topladım ve koşmaya başladım. hiiiç kusura bakmayın giyicek başka bişeyim yok.

çılgınlar gibi koşarak çizdiğim rotadan ilerledim..

saptadığım zaman içerisinde şehire inmiştim. artık bana dikkatle bakan gözleri fark edebiliyordum.. kimse derdin nedir diye sormadı. hepsi güldüler, acıyan gözlerle baktılar halime.. kimse satılan, değersizce kurban verilen biri olduğumu düşünmedi. param yoktu, sadece anamın taktığı bilezik vardı.. evet birde bileziğim vardı.. muallakliğin dibiydim o an..

kuyumcu buldum çarşıda. hemen içeri girdim. deli sandılar beni.. durumu anlatıcak vakit yoktu bileziği verdim hemen.. 350 lira ile çıktım oradan. yine gelinliğimle koşarak terminale yol aldım. kahkahaların içinden umarsızca sıyrılıp geçtim.

ismi lazım değil bir firmanın şubesinden bilet talep ettim.. istanbul'a lütfen...

otobüse bindim..

ben otobüse girer girmez bir sessizlik kapladı her yanı.. acıyarak bakan babalar, çocuğunun gözlerini kapayan anneler ve gülüşen kevaşeler vardı. bağırmak istedim o an.. hiç mi muallak görmediniz diye. ama gerek yoktu.. ben bu topluma cezasını önemli bir kimse olarak verecektim.. evet mühim biri olacaktım.. herkes tanıyacaktı beni.

ben gelin değil, bir aktivist, bir iş adamı, bir siyasi olacaktım.. zaten siyasi olmak için içinde bulunduğum muallakmsi şartlar bile yeterliydi zira.

beyler ilginize teşekkürler. yarın öğlen yakın arkadaşlarımın nikahı var ve şahit tayin edildim. kafada iyi oldu uyusam iyi olacak. yarın akşam devam edicem. üstelik doğaçlama yaptığımdan biraz kafa toplamada yarar var. hepinizin şukusunu verdim tek tek. görüşmek üzere.

geldim beyler.

yazdıklarım komiklik yapmak falan değil aslında. sadece farklı bir şekilde tepki vermek istedim. ilgi çekmesi içinde böyle absürt bir şekilde girdim konuya. bir kaç arkadaşımız gördü aslında vermek istediğim toplumsal mesajları. eğleniyorsanız gülüyorsanız ne ala.. ama gülmenin yanında bir şeylerde çıkarmak gerek. bahsettiğim homofobik bir olay ve alaylı bir şekilde ele alınıyor ama gerçekte bu ülkede mal olarak kızlar satılıyor.. unutmayalım. amaç bu zaten, bunu görmek. inci sözlüğün bu denli sevilmesinin bu kadar ilgi görmesinin bir nedeni de toplumsal farkındalıklarıdır. fark edeceğiz ve tepki vereceğiz. kimisi tepki vermek için kendini yakar kimiside bizim gibi alay ederek küçük düşürür ve ezer. biz bu gericiliği alay ederek ezerek geçeceğiz.

tepkisizce okudunuz hakaret etmediniz var olun... bundan böyle gördüğüm çarpıklıkları yine aynı absürtlükte yazmaya çalışacağım. teşekkür ederim ilginize. şukularınızı verdim tek tek.

otobüs bilinmeze hareket etti..

cam kenarında kaçtığım toprakları izlemeye koyulmuştum artık. beni satan ailem, homociksüel amca oğlum, yiğit kır atım geride kalıyordu.. yolun beyaz şeritlerini izlerken ağlayarak uykuya daldım...

uyandığımda ismi lazım değil bir ilçemizde otobüs tesislere girmişti. derhal bu üzerimdeki gelinlik ve topuklu ayakkabılardan kurtulmalıydım. zaten başıma başka homofobik dertler açabilirdi bu giyim türü..

hemen indim, akşamdı. muavin 20 dk sonra hareket edicez dedi. cebimde 300 lira ile ufak tefek giyim ve süs eşyaları satan bir dükkana daldım.

oha bakışları fark ettim hemen. bir sessizlik bürüdü dükkanı. zaten bu halimle nereye adım attımsa şeytan görmüşe dönüyordu herkes. direk hiç desen model gözetmeksizin bir kot, bir gömlek ve ayakkabı aldım.

dışarı çıktığımda normal bir erkektim. evet evet.. erkektim. benden günlerdir alınan erkekliğimi artık geri kazanmıştım. acıyarak bakan gözler artık üzerimde değildi. önce bu azmış halktan zütümü, ardından erkekliğimi kazanmıştım.

otobüs tekrar hareket etti. özgürlük yolculuğuma artık yeni erkeksi görüntümle ve gözlerimde geleceğin umutlu parlaklığıyla devam ettim. ama bırakmazlar dıbına koyim.. bir saat geçmeden otobüsü jandarma çevirdi. ne kimlik var ne başka bişey... vatandaş olduğuma dair tek bir belge tek bir emare yok. giberler adamı, giberler. zaten benim kaderim bu..

iki asker otobüse bindi.. baştan kimlik sorgusu yaparak geliyorlardı. çaresizlik bir daha sarmıştı beni. kaçacak herhangi bir at, eşek, zebra falanda yoktu.. sıra bana geldi..

- kimlik lütfen
- ...
- size diyorum kimlik lütfen!
- abi yok evde kalmış yea..
- in lan aşağıya!

bütün otobüs bir muallakmsiden kurtulmanın ferahlığıyla bakıyordu gidişime. karakola zütürüldüm. kimlik numaramı söylememle ağzıma sıçılması bir oldu.

- asker kaçağısın..

nasıl olurdu.. nasıl yapılırdı bu bana.. daha yeni esaretten kurtulmuş, yeni bir hayata bilet almıştım.. yaşım henüz 22, nolcak yani 2 sene kaçmışsam.. hem gel dedinizde gelmedim mi.. evrak bile göndermediniz. hem ben erkek erkeğe evlendirilirken, zütüm gümüş tepsilerde sunulurken sesiniz çıkmıyordu, şimdi mi kıymetli olduk..

sistem hakikaten gibiyordu aga..

tamam asker abi dedim. alın beni. alın tepe tepe kullanın. tek isteğim gelinlik giydirmeyin.

ertesi gün askerlik bürosunda ifademi aldılar, ardından hastaneye zütürdüler. sağlığım yerindeydi. askerliğe el verişliydim.
evet. kaçtığım için sağlığım yerindeydi. eğer kaçmamış olsam bu sabah kanlar içinde yatakta uyanacaktım. yürüyemeyecektim. züt çeperime dikiş atılacaktı belkide.. ama kaçtım. şimdi gibme sırası devletteydi.

hastanenin ilaç kokulu soğuk koridorunda iki inzibat il e beklerken düşündüm.. reailst olmak gerekirdi biraz.. bu başıma gelmişti ve yaşayacaktım. ruhsuz olmalıydı birazda. hayat gerçekçi yönlerini sunuyordu bir şekilde. bir zamanlar sapanla kuş avlayan, topaç çeviren o mutlu çocuk büyümüştü, büyümüş ve töreden kurtulmuştu. o çocuk zütünü kurtarmıştı ve şimdide bu zor sürecide atlatabilirdi. ne kadar zor olabilirdi ki...

kamuflaj, bot, şapka, spor malzemeleri, temizlik malzemeleri, askerin el kitabı.. tutuşturdular elime. yeni dünyada küçük bir tur atıldı tanıtım amaçlı. sanarsın ki paris moda haftasında kış kreasyonu tanıtılıyor.

tamam dediler zıbarın artık.. yatak yumuşaktı da, evi gibi olmuyor insanın. taşta yat ama evinde yat daha rahat uyursun. ağlayanlar mı dersin osuranlar mı dersin. savaş sınırda değil 510 kişilik koğuşun zütündeydi. rpg sesi çıkaranlar vardı bi parmak züt deliğiyle. üstelik alt ranzamda yatan binin ayakları kokuyordu. öyle böyle değil. geçen tertipten öldü de burada unutuldu sanırsın.

bana göre değildi. kapatılmak zor geliyordu. bir plan daha yapmalıydım. kaçacaktım.. yine kaçacak ve özgür olacaktım.