asosyallik sorununu aşmak

hacı 183. entirine geldim, ne güzel anlatmışın (yani anlamışın) insanları.
soru-cevap şeklinde gidelim falan demişin bi ara, o yüzden azıcık kendimden bi şeyler yazıcam belki yorum yapmak istersin.

lisede başladı benim asosyalliğim. yani hep bilgisayar başında 23.5 saat geçiren bi velettim de yine de insanlarla kaynaşmamı sağlayan müzik, basketbol (günde 92 paket sigara içmeye başlamadan önce), internet kafe gibi olaylar yapardım, eğlenmeyi severdim kısacası, hala da severim ama artık insan denen huur çocuğuna katlanamıyorum. bunun sebebi de (lan cümleye başlayamadan 3 satır yazmışım) lisede 4-5 kişiden oluşan bi arkadaş grubum vardı, hepsiyle de tek tek çok iyi anlaşırdım, gezerdik tozardık muhabbet ederdik. sonra ne zaman bu grubun bi araya geldiği ortamlarda olsam, bu huur çocuklarının kendi içlerindeki çıkar hesaplarını arkadaş ortamında birbirine yavşamak, inceden birbirini ezmek gibi davranışlara dönüştürdüklerini görmeye başladım. en başlarda bunu çok zeki olmamın (zekiyim amk, hayatta övündüğüm tek şey bu, zekiydim en azından, beynimi gibko maddelerle 2 yıl boyunca köreltene kadar. şimdi durum nedir bilmiyom, hala basıyo kafam bi şeylere ama) bi hediyesi sanıyodum. sonradan bunun aslında çok da iyi bi şey olmadığını farkettim (zütünüz: cahillik mutluluktur) dıbına koyiyim insanların yanında olmak keyif vermiyodu artık. çünkü hepsinin hareketlerinin en ince detaylarında "gizli" olan ikiyüzlülükten başka bi şey göremez olmuştum. sonra biraz daha olgunlaşınca şunu düşünmeye başladım: "lan o kadar da zeki olamam, ya da diğerleri o kadar salak olamaz. bu çıkarcılığı kimse mi görmüyo amk?? neden herkes birbirinden benim onlardan soğuduğum gibi soğumuyo?" sonra cevabın "çünkü onlar birbirine muhtaç, bense tek başıma olabilicek kadar güçlüyüm" olduğuna kanaat getirip giblememeye başladım. bak burda görüşlerimiz baya benziyomuş. hatta arkadaşlarım (ikisi de) benim hakkımda "kararlı, kendine güvenli" diye yorum yaparlar(mış), hiç haklı olduklarını düşünmesem de hoşuma gitmişti bu durum. hatunsuz da kalmıyodum çok şükür, yuvarlanıp gidiyodum. hala da farklı bi şey yok, sadece fiziksel ve ruhsal olarak çok daha zayıflamış, hatunları eskisi kadar etkileyemeyen, konuşamayan, konuşsa ses çıkaramayan bi huur çocuğu haline geldim.

neyse, benim sana sorum şu olacağıdı: insanların içlerini iyice gördüğüne şüphe yok, peki onlara nası katlanabiliyosun amk? ya da ben neden hala katlanamıyorum? ya da bu ikiyüzlülüğü nası görmezden geliyosun?

daha okuyacam. sevgiler.