ateist agnostik inançsız piçlere bi sorum var

http://imgim.com/1tqd1.jpg

@6 en azından uplamış oluyorsun. bi faydan dokunuyor.

ben inanmam etmem.

gibtir edin panpalar, hayatı bir kere yaşıyoruz doya doya yaşayalım. bu hayat bittikten sonra bi tak olmayacağını biz de biliyoruz. gibtir edin milleti, gibtir edin ergen ateistleri. bakın keyfinize amk

@4 ya güzel kardeşim. ateist agnostik farketmez. ölüm sonrası hayatın mantıksızlığını kavrayınca hepsi aynı kapıya çıkıyor.

intihar etmeniz lazım panpa yarrağ tuttunuz zati

@2 öncelikle ateist olduğunu düşünüyorum. ateizm açısından cevap yazıcam.

insan hayatı saçmadır.
çünkü ölümle beraber insan hayatının noktalandığını farzedersek bu durumda yaptığımız eylemlerin nihai bir amacı olmuyor.

her şey noktalanıyorsa ölümle eylemlerimizdeki gücü nereden bulacağız?
bütün çabalar beyhude oluyor.

en nihayetinde gelinen nokta hayatın saçmalığı. kastettiğim nihai anlam. yoksa kişinin kanseri tedavi etmek istiyorum gibi bir amacı olabilir. bireylerin amaçları olabilir. ama ben insan hayatını tek başına bir obje olarak masaya yatırıp onun saçmalığını irdeliyorum.

anlatabildim mi? umarım olmuştur.

agnostiğim ben bin bana felsefe yapma anlamam anaokulu terkim ben amk
ben görmediğim şeyi inkar etmeyeceğim gibi kabulde etmem ateistlerin bana göre o bağnaz binlerden hiçbir farkı yok.

marka ateistlerini çıkarınca pek bir şey kalmıyor ateizm ndıbına biliyorum ama aranızda zehir gibi adamlar var. bu konuyu düşünen yok mu?

yoksa ateizmle zihinsel yolculuğunuzu tamamladınız mı?

herşeyde bir amaç olmak zorunda mı pankuş? hayat saçma değildir neden saçma olduğunu düşündüğü açıklar mısın pankuşum

not: ben de ateistim.

beyler ölümden sonra hayat yok. tamam eyvallah.
peki o zaman bu amaçsızlığı ne yapıcaz.
her şey ölümle beraber yok oluyorsa büyük bir tatminsizlik duygusu ortaya çıkıyor. her eylemimiz mesnetsiz kalıyor.
insan olarak bu varlığı anlamlandıramayacağımızı kabul ediyorum.
kastettiğim durumla bütün filozoflar karşılaşıyor.
hayatın anlamsızlığı, saçmalığı, absürdlüğü, boşluğu.
albert camus sisifos söylenide bu durumdan bahsediyor mesela. hayatın saçmalığını kavradıktan sonra ne yapacağız.

insanlık tarihinin çoğu gibi mantığı elden bırakıp felsefesel intihara mı yöneleceğiz, yoksa bu tatminsizlikle yaşamayı mı öğreneceğiz?

gelin konuşalım, sohbet edelim. maklube de var.

edit: beyler ben illa amaç olmalı demiyorum zaten. amaç aramıyorum yukarıda. konunun özünü kaçırmışsınız.

diyorum ki amaçsızlık noktasına vardığımızda insan olarak içimizi kaplayan bir tatminsizlik var. bu tatminsizlik yok diyen yeterince düşünmemiştir. bütün dostoyevski eserleri bu tatminsizlikten çıkıyor lan resmen.

demek istediğim amaçsızlık karşısında ne yapacağız.